జంగిల్ స్కూల్

జంగిల్ స్కూల్

- కథ • సుమన్ బాజ్పేయి

“వచ్చాడమ్మా వచ్చాడు 

బిట్సీ సాలీడు

అటు ఇటు తిరుగుతున్నాడు.

వానజల్లు కిందకు వచ్చాడు.

కాళ్లు తడుపుకున్నాడు

సూర్యుడి దగ్గరకెళ్లాడు

కాళ్లు వెంటనే ఆరాయి

సంతోషంతో బిట్సీ సాలీడు

నృత్యం చేయసాగాడు.”

 మిసెస్ ఓఆర్బీ క్లాసులో పాఠం చెబుతోంది.అందమైన ప్రాసతో ఆమె చెప్పే రైమ్ వింటూ విద్యార్థులు చప్పట్లు కొట్టారు. రంగు రంగుల దుస్తులు ధరించి ఉన్న పిల్లలు ఇంద్రధనుస్సులా కనిపించారు.మిసెస్ ఓఆర్జే తన విద్యార్థుల కోసం అద్భుతమైన పాటలను సృష్టించింది. పిల్లలు ఆమె పాటలను స్కూల్లోనే కాకుండా ఇంట్లోనూ హమ్ చేస్తారు. మిసెస్ ఓఆర్జే కోరుకున్నది కూడా ఇదే.

పిల్లల ముఖాల్లో ఆనందం చూసి ఆమె మరింత సంతోషించేది. అది ఏ సబ్జెక్టు అయినా రైమ్స్ లేదా గణిత సమస్య కావచ్చు ఆమె బోధనా పద్ధతి ప్రత్యేకంగా ఉండేది. అది చూసే విద్యార్థులు ఆ స్కూల్లో చేరాలనుకునేవారు. కానీ సీట్లు ఎక్కువ ఉండకపోయేవి.

ఈ స్కూల్కు 'జంగిల్ స్కూల్' అని పేరు పెట్టిన తర్వాత ఇది ఇతర సాధారణ పాఠశాలల కంటే భిన్నంగా మారింది. హాలు, భవనం లాంటివి దీనికి లేవు. సబ్జెక్టులు బోధించడానికి ఉపాధ్యాయులు లేరు.పచ్చదనం మధ్య బహిరంగ ప్రదేశంలో విద్యార్థులు డెస్క్లతో కూర్చునే ఏర్పాటు చేసారు. మూసి ఉన్న గదులలో క్లాసులు తీసుకోవడం మిసెస్ ఓఆర్ ఇష్టం లేదు. విద్యార్థులు అందమైన ప్రకృతిని ఆస్వాదించాలని, స్వచ్ఛమైన గాలిని పీల్చుకోవాలని ఆమె భావించే వారు.

దీనికి ఉన్న మరో ప్రత్యేకత ఏమిటంటే విద్యార్థులను వారి వయసు ఆధారంగా విభజించలేదు.

మిసెస్ ఓఆర్ ఎప్పుడూ నవ్వుతూ కనిపించే ఒరంగుటాన్. ఈ స్కూల్కు యజమాని, ఉపాధ్యాయురాలు, ప్రిన్సిపాల్ అన్నీ ఆమె. స్కూల్ను నడపడానికి ఆమె దగ్గర తగినన్ని నిధులు లేవు.అందుకే ఆమె అన్ని వయసుల విద్యార్థులను ఒకే క్లాసులో కూర్చోబెట్టేది.