આવા કિસ્સામાં પણ આવા ભેદભાવ કેમ?

આપણી સહાનુભૂતિ અને આપણા પ્રત્યાઘાત વર્ગ, વર્ણ અને વાડાબંધીથી પર હોવાં જોઈએ.

- ડૉ. મિતાલી સમોવા

આઝાદીનાં આટલાં વર્ષો પછી પણ વંચિત સમુદાયમાંથી એક ફરિયાદ હંમેશાં ઊઠતી રહે છે કે ભારતમાં સ્ત્રીઓ સાથે થતા અત્યાચારના કેસોમાં ઉચ્ચ વર્ણ-વર્ગની સ્ત્રી માટે જેટલી પબ્લિક સહાનુભૂતિ ફૂટી નીકળે છે એટલી દલિત-આદિવાસી પીડિત સ્ત્રીઓ માટે સામાન્ય રીતે જોવા મળતી નથી. બાર વર્ષ પહેલાં દિલ્હીના નિર્ભયાના કેસમાં આખો દેશ દ્રવિત થઈ ગયેલો અને શીલા દીક્ષિતની સરકારે રાજપાટ ગુમાવવું પડેલું. એવો જ સિનારિયો અત્યારે કોલકાતાના કેસમાં પણ જોવા મળી રહ્યો છે. એવી શક્યતા નકારી ન શકાય કે આ ઘટના મમતા બેનરજી સરકારને લઈ ડૂબે!

બળાત્કારના કેસમાં આપણે બને ત્યાં સુધી જાતિ-ધર્મ-વર્ગ-પ્રદેશ જેવી બાબતોને ધ્યાનમાં ન લઈએ એ ઈચ્છનીય અને હિતાવહ છે, પરંતુ એવું થતું નથી. વંચિત સમુદાયની ફરિયાદ સદંતર પાયાવિહોણી પણ નથી, કારણ કે એમની સ્ત્રીઓ માટે તો આ કાયમી સમસ્યા છે. એનાં તાજાં ઉદાહરણ તરીકે મણિપુર, હાથરસ, કઠુઆ, મુઝફ્ફરપુર, બદાયુ જેવાં દુષ્કર્મો નજર સામે છે. આપણી સંવેદના પીડિતાનું બૅકગ્રાઉન્ડ અને સામાજિક-આર્થિક હેસિયત જોઈને સળવળે છે, એ નગ્ન સત્ય છે. આવું કેમ?