சுவர்ணபூமி

சிட்னியின் சர்வதேச விமான நிலையத்திலிருந்து பாங்கொக் செல்லும் தாய்லாந்து ஏர்லைன்ஸ் விமானத்தில் என் மகனும் நானும் ஏறி இருக்கைகளில் அமர்ந்தோம்.

- தேவகி கருணாகரன்

நானோ 'எல்லா தடங்கல்களையும் ஒருபடியாகக் கடந்து பயணத்தைத் தொடங்கிவிட்டேன், அப்பாடா!' என பெருமூச்சு விட்டேன். பக்கத்திலிருந்த என் எட்டு வயது மகனின் நெற்றியில் முத்தமிட்டு. “குகன் குஞ்சு, நாங்கள் நாங்கள் இன்னும் பத்து மணித்தியாலத்தில் பாங்கொக் போய் இறங்கிவிடுவோம்.' " "அம்மா அப்போது இரவு ஏழரை மணியாகிவிடுமே?" எனக் கேட்டான்.

"ஓமடா ஆனால் நீ மறந்திட்டியா, சிட்னியில் சூரியன் உதித்து மூன்று மணி நேரத்திற்கு பின்தான் பாங்கொக்கில் சூரியன் உதிக்கும் ஆகையால் மாலை நாலரை மணியாகத்தான் இருக்கும்." என்றேன்.

விமானம் மேலே எழுந்து பறக்கவும் குகன் ஜன்னலின் ஊடாக வெளியே தெரிந்த காட்சிகளைப் இரசித்தபடி அமர்ந்திருந்தான். விமானப் பணிபெண் குகனுக்கு கலரிங் புத்தகமும் பென்சில்களும் கொடுத்தாள். அவன் ஆவலோடு கலர் பண்ணத் தொடங்கவும் என் இருக்கையைச் சாய்த்து அமர்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன்.

என் கடந்த கால வாழ்க்கை மனக்கண் முன் திரைப்படமாக ஓடியது.பன்னிரண்டு வயதில் என் பெற்றோருடன் 1988 ஆம் ஆண்டில் போரினால் பாதிக்கப்பட்டுச் சிதைந்த எமது தாய் நாடான சிறிலங்காவை விட்டு சகல வாய்ப்புகளும் நிறைந்த சிட்னி நகரத்திற்குக் குடிபெயர்ந்தோம். இங்கு பள்ளிக்கூடம் போகும் போது மேலே பறக்கும் வானுர்திகளிலிருந்து ஷெல் அடிக்கிறார்கள் என உயிருக்குப் பயந்து பங்கர்களுக்குள் ஓடத் தேவையில்லை. நிம்மதியாகப் படிப்பிலே கவனம் செலுத்தக் கூடியதாவிருந்தது. பள்ளிக்கூடத்தின் இறுதி ஆண்டு பரீட்சையில் உயர்ந்த மார்க்கோடு தேறியதால் எனக்கு நியூ சவுத் வேல்ஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் வர்த்தகமும் நிதியும் படிக்க இடம் கிடைத்தது. நான்கு வருட முடிவில் தனிச்சிறப்புடன் தேறியதால் எனக்கு வெளிவிவகாரமும் வர்த்தகமும் துறை இலாகாவில் வேலையும் கிடைத்தது.

அங்கு வேலை செய்யும் போது அந்த இலாகாவின் பரிந்துரையினால் பகுதிநேரமாகச் சர்வகலாசாலையில் படித்து சர்வதேச உறவில் முதுகலைப் பட்டமும் பெற்று அதே இலாகாவில் பதவி உயர்வும் கிடைத்தது.