வாழ்கை ஓரு சினிமா

காலையில் ஹாஸ்பிட்டல் கிளம்பும் போதே நந்து வந்து கட்டிக்கொண்காணேச டான். 6.30 மணிக்கு தூக்கம் கூட சரியாகக் களையவில்லை. ஆனால், கண்ணைத் தேய்த்துக்கொண்டே, “அப்பா, இன்று ஈவினிங்..." நிமிர்ந்து முகத்தைப் பார்த்தான்.

- ரிஷி கண்ணா

'மூவிதானேடா... டிக்கெட் ரெடி. போறோம். சீஸ் பாப் கார்ன், சிக்கன் சாண்ட்விட் சாப்பிடறோம். ஜாலி பண்றோம்..." காரில் ஏறிக்கொண்டே தம்ஸ் அப் காட்டினேன்.

மனைவியின் காலைக் கட் டிக்கொண்டு, டாட்டா காட் டினான்.

'இன்னிக்கு ஓபிதான். ஆறு அம்பதுக்கு ஷோ ஆரம்பிக்கும்னா, ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து ஆறுக்கு கிளம்பி, போற வழியில், குடும்பத்தை ரெடியா இருக்க சொன்னா, அள்ளிப் போட்டு போயிடலாம். ஆறு நாப்பதுக்கு ரீச் ஆனா போதும்...' மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டே காரை ஓட்டினேன்.

எட்டு மணிக்கு ராகுல் டிரா விட் போல மெல்ல ஆரம்பித்த ஓபி, பத்து பதினோரு மணிக்கு மேல், திருப்பதி தேவஸ்தானம் போல, கூட்டம் எக்கியது.

மூச்சு விடக் கூட நேரமில்லை, சினிமா நினைவிலேயே இல்லை. நான்கு மணிக்கு மனைவி நினைவுபடுத்த மறக்கவில்லை. குறுஞ்செய்தி ஒலித்தது.

இன்னும் சுறுசுறுப்பாக ஓடி, அனைத்து ஓபி, வார்டு வேலைகளும் செவ்வனே முடிக்கப்பட்டு ஐந்தரை மணிக்கு பொட்டி படுக்கையைக் கட்டிக் கொண்டிருந்த பொழுது, ஜூனியர் டாக்டர் பரமசிவன் வந்து கதவுக்கருகே நின்றார்.

என்ன என்பது போல பார்த்தேன்.

"சார், காஷுவால்ட்டில் ஒரு 16 இயர் ஓல்ட் பாய்... பைக்ல ருந்து விழுந்துட்டான். ஸ்பீடா போயிருப்பான் போல. பிரேக் அடிச்சு, ஸ்கிட் ஆகி இஞ்சுரி..." உச்சு கொட்டி சொன்னார்.

"எப்போ?" பையை மூடி சிப்பை இழுத்தேன்.

"இன்னிக்கு மார்னிங் டென் நுக்குப் பையன். சிடி, எம்ஆர்ஐ எல்லாம் வெளிலேயே முடிச்சிட்டு, நேரா இங்க வந்திருக்காங்க..." "என்ன இஞ்சுரி இருக்கு?" வாட்ச்சில் டைம் பார்த்தேன். "சார், C5 fracture... டோட்டல் பராலிஸிஸ்..." சொல்லும் போதே பரமசிவன் முகத்தில் ஒரு வருத்தம்.

நான் பெருமூச்சு விட்டேன். 'பதினாறு வயசுல எதுக்கு பைக் ஓட்டனும்? இப்போ கழுத்து எலும்பு உடைந்தது, முக்கிய நரம்புத் தண்டான ஸ்பைனல் கார்ட் டேமேஜ் ஆகிருக்கு. 70% ரிஸ்க் ஆஃப் டெத். பிழைத்தால், தொண்டையில் செயற்கை குழாய், சக்கர நாற்காலி, மூத்திர பைப் என்று எவ்வளவு கஷ்டங்கள் இருக்கும்?' இந்த உலகத்தை நொந்துகொண்டே நானும் பரமசிவனும் எமர்ஜென்சி வார்டுக்கு சென்றோம்.