તમે ક્યારેય માતા-પિતાનાં વખાણ કર્યાં છે?

એમ ના માનવું કે માતા-પિતાને પોતાની જવાબદારી નિભાવવા કોઈ વખાણની જરૂર હોય કે તેમની એવી કોઈ અપેક્ષા હોય. તેઓ જે કંઈ કરે તે દિલથી કોઈ અપેક્ષા રાખ્યા વગર કરતાં હોય. માતા-પિતા માટે એપ્રિશિયેશન એટલે કોઈ વખાણ, પ્રશંસા કે આભાર નથી હોતો. તેમને તો મોટાં થઈ ગયેલાં બાળકોનો થોડો સમય મળે તે જ તેમનું એપ્રિશિયેશન.

- નિશા બુટાણી

ઘણાં વર્ષો પહેલાંની એક વાત ફરીથી યાદ આવી. જોકે દર નવેમ્બર-ડિસેમ્બર મહિનામાં જ્યારે ઘણી કંપનીમાં પ્રમોશન, પગાર વધારો, બોનસનો સમય થાય ત્યારે મને આ વાત યાદ આવે.

૨૦૧૦માં હું અમારા એક સગાને ત્યાં બેસવા ગઈ હતી. એ સમયે હું Swiss MNCમાં HR Directro તરીકે કાર્યરત હતી. હું જેમને ત્યાં ગઈ હતી તેમના દીકરા કેતનને (નામ બદલ્યું છે) થોડા દિવસ પહેલાં જ તેની નોકરીમાં પગાર વધારો મળ્યો હતો. તેની નોકરીને હજુ ૯-૧૦ મહિના જેવું જ થયું હતું, એટલે સ્વાભાવિક રીતે પગાર વધારો ઓછો હતો. હું ત્યાં હતી એટલે તેણે મને તેના પગાર-વધારા વિશે વાત કરી અને આગળ તેણે શું કરવું જોઈએ તે મને પૂછ્યું. મેં વળતા થોડા પ્રશ્નો પૂછ્યા, જેના જવાબ તેણે વ્યવસ્થિત આપ્યા. મારા એક પ્રશ્નના જવાબમાં કેતને કહ્યું કે, ‘કંપનીમાં હું ખૂબ મહેનત કરું છું, મારું કામ પતાવ્યા વગર હું ઑફિસેથી નીકળતો નથી, નવી સ્કિલ શીખું છું, મારું બધુ ફોકસ મારા કામમાં જ રહે છે, મારાથી શક્ય તે બધું કરું છું, છતાં મારા કામને મારા બૉસ એપ્રિશિયેટ નથી કરતા.’ તેણે ઉમેરતાં કહ્યું કે, ‘આટલી મહેનત કરતા હોઈએ, મન દઈને કામ કરતા હોઈએ ત્યારે કોઈ આપણા કામનાં થોડાં વખાણ કરી દે તો કામ કરવાનો ઉત્સાહ વધી જાય.'

અમારી આ વાતો ચાલતી હતી ત્યારે તેનાં દાદીમા ત્યાં જ બેઠાં – બેઠાં સાંભળતાં હતાં. તેમણે થોડીવાર તો સાંભળ્યું, પછી બોલ્યાં કે, ‘કેતન, તને પગાર નથી દીધો?’

કેતને જવાબ આપ્યો કે, ‘બા, પગાર તો મળ્યો છે, પણ મારા કામની કોઈ પ્રશંસા નથી કરતા. હું આટલી મહેનત કરું છું તો થોડાં વખાણ કરે તો કામ કરવાનો મારો ઉત્સાહ વધે.’