அன்பு மலர்கள்!

வாசலில் கால் டாக்சி வந்து நின்று விட்டது. சம்பத் ஷூவை மாட்டிக் கொண்டிருந்தான். சிந்து அவனிடம் வந்து நின்றாள். கண்களில் ஈர மினுமினுப்பு."புறப்படட்டுமா.?' என்றான் அவன்.

அவள் சரிந்து தரையில் அமர்ந்து உட்கார்ந்திருந்த அவனின் மடியில் தலை சாய்த்து....

"எப்ப திரும்ப வருவீங்க.? என்றாள்.

மாற்றியா தெரிந்த விடை தான்.

சொல்லிவிடப் போகிறான்.? பிரிவு அதுவும் நீண்ட ரெண்டு வருடம் என்றால் கசக்கத் தானே செய்யும்? அவன் மடி அவள் கண்ணீரின் ஈரத்தால் நனைந்தது.

"இப்படி அழுதால் நான் எப்படி நிம்மதியா போவேன் சிந்து.? நான் சொன்ன தெல்லாம் நியாபகம் இருக்கு இல்லையா.? பத்திரமா இரு.

பிள்ளைகளை பார்த்துக்கோ.

" என்றான் கரகரத்த குரலில்.

பொருளாதாரம் அவர்கள் ஆதார வாழ்க்கையை கலைத்து விட்டது.

பகல் பூராவும் பெரியவன் ஆரியன், சின்னவன் அகில் இருவரையும் அருகில் வைத்துக் கொஞ்சினான் சம்பத்.

"உங்க கூட டைம் கொண்டு ஸ்பெண்ட் பண்றது இது தான் இப்பதைக்கு கடைசி." என்றான். சுருதி குறைந்த அவன் குரல், அவன் வலியை காட்டிக் கொடுத்தது. சிந்து புரிந்து கொண்டாள்.

"அப்பா போகாதீங்கப்பா..." ஏழு வயது ஆரியனுக்கு கொஞ்சம் புரிந்தது.

மூன்று வயது அகில்.... "டாட்டாஅப்பா. சாக்லேட் எல்லாம் அனுப்புவீங்களா.?” சிந்து சொல்லியிருந்தாள் அவன் கேட்டபோது.

"அம்மா....அப்பா எங்கபோறா.?" "துபாய் போறா. உனக்கு சாக்லேட் எல்லாம் கொடுத்து விடுவா.

இரண்டு வருடம் பார்க்க முடியாது என்பது அவனுக்கு முழுதாக பிடிபடவில்லை. வாயில் இப்பவும் சாக்லேட்டை சப்பிக் கொண்டு, அதன் ரசம் ஒழுக அவன் நின்றான்.

அவனை தூக்கி கொஞ்சிவிட்டு, "அம்மா சொல்றதை கேக்கணும்.

நோ மிஸ்சீப் புரியுதா அகில்.? இல்லன்னா நோ சாக்லேட்." என்றான்.