Uyuyanlarla umanlar, GEÇMİŞLE GELECEK ARASINDA

Yeni yıl hep umudu aklımıza getirmez mi? Umut ederiz, çünkü geçmişi anımsarız ama geleceği anımsamayız. Peki neden geleceği anımsamayız? Umut, geleceği bilememenin bir sonucudur. Bir olasılıktır umut fakat tek koşulla: gerçekleşmesini istediğimiz olasılık.

Arşivim yoktur. Üç yıl sonra yazarlıkta 50'nci yılımı kutlayacağım ama yazılarımı biriktirmedim. Muhtemelen, çok yazdığım gibi nostalji duygumun olmamasındandır. Resimlerim ya da resim albümüm de yok, hiç olmadı, vakti zamanında annemin benim için hazırladığı bir tek albüm dışında.

O kadar ki, son 10 yılı biraz benden, biraz ondan kaynaklanan nedenlerle pek o kadar değilse de Attilâ İlhan'la hiç değilse 20 yılı, sevmesem de o tabiri, baba-oğul gibi yaşadık fakat birlikte tek bir fotoğrafım yok. Ankara'dan temelli ayrılacağı gün buluşacaktık, Yavuz'un (kardeşim) bir kutu kamerası vardı, onu alıp bir resim çıkartalım dedim, yanına giderken. Hâlâ duruyor mu bilmiyorum o zamanlar Gima diye bildiğimiz Kızılay'daki Gökdelen'de Set Kafeterya'ya alışmıştı, orada bir araya geldik, romancı Mehmet Eroğlu da bize katıldı. Sonra ikimiz Bulvar Palas'a kadar yürüdük. Kuğulu Park'ın karşısındaki Buğday Sokak'ta bulunan evlerini eşi Biket İlhan'la kapamışlardı. Birkaç gün orada kalıyorlardı. Nefis bir yaz başıydı, Haziran'dı. Ankara'da Bulvar, ağaçların yeşili içindeydi, masmavi bir gökyüzü üstümüzdeydi. Yürüdük... Öylece o fotoğraf fırsatını kaçırdım. İstanbul'da bin defa buluştuk, aynı şehirde birlikte yaşadık, olmadı, yok ikimizi bir arada gösteren bir kare. Onunla olmadığı gibi kimseyle de yoktur, şimdi cep telefonları bu bakımdan işe yarıyor, Yasemin beni uyardığı zamanlar.

"UMUT GELECEĞİ BİLEMEMENİN BİR SONUCUDUR"