ఈ వారం కధ

క్యూ లైన్

- డా.డి.వి.జి. శంకరరావు

అరగంట నుండీ క్యూ లోనే ఉన్నాం భార్యా భర్తలం.

నాకు కొంచెం ఓపిక ఎక్కువే కానీ ఆవిడ కు తక్కువే. అయినా ఈ సారి తన అసహనాన్ని అంతగా వ్యక్త పరచడం లేదు. అది ఈ వేళ కాని వేళ నాకు ఊరట. నిజానికి ఈ ప్రోగ్రాం నేను పెట్టిందే కాబట్టి ఇంకొంచెం ఆందోళన.. తను ఇబ్బంది కి కారణం నేనే కదా అని.

" క్యూ కదలడం స్లో అయినా, తోపులాట లేకపోవడం బాగుంది.

కదా!” విచిత్రం గా చూసి తలాడించింది, అవునన్నట్టుగా.

ముందున్న వ్యక్తి కలగజేసుకుని " ఆడవాళ్లకు వేరే లైన్ ఉంటే బాగుణ్ణు, తొందరగా పూర్తి చేసుకుని ఎక్కడైన కొంచెం రిలాక్స్ అయ్యేవారు”అన్నాడు.

"అప్పుడు మనం తిరిగొచ్చి వీళ్ళను వెదుక్కునేసరికి సరిపోయేది”జోకేశాను.

ఆయన నవ్వి 'అది నిజమే లెండి. అయినా ఇంత స్లో గా కదలడం ఏమిటండీ ఈ లైన్. అక్కడకు చేరిన వాళ్ళు అంతా మరిచిపోయి అక్కడే ఉండిపోతున్నట్టున్నారు. నిట్టూర్చాడు.

“ఏమోనండి. అదే తెలియడం లేదు. అక్కడికి వెళ్తే కానీ అర్థంకాదు. సరే.ఎలాగూ " " వచ్చేసాం. ఎంతసేపైనా తప్పుతుందా? కానీయండి.” “ అంటే కొంచెం పెద్ద వయసు వాళ్ళం కదండీ. ఎక్కువ నిలబడలేం.

అట్టే వేచి ఉండలేం. తిండి వేళ కూడా దాటిపోతుంది. ఒంట్లో షుగర్ కూడా ఉంది" కష్టాలన్నీ ఏకరువు పెట్టాడాయన.