துருவங்கள் இணைகின்றன!

கொஞ்சம் அழுத்தமான பனி மார்கழியைத் தாண்டியும் மந்தகாசமாக அப்பிக் கிடந்தது. தை மாசத்து பனி தரையெல்லாம் குளிரெடுக்கும் என்ற பழமொழி சமயோசிதமாக நினைவில் வந்தபோது சின்ன சிரிப்பு இதழ்களில் பிறந்தது யக்ஞபிரபாவிற்கு

- எஸ்.பர்வின் பானு

ஜன்னலைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டுதான் தன் அன்றாடத்தை துவக்கி இருந்தாள். ஈரமும், மெல்லிய குளிருமாய் இருந்த காலைவேளையில் எங்கிருந்தோ இசை தப்பாமல் கேட்ட புறச்சத்தமும், ஒரு மெல்லிய புன்முறுவலைப்போல் சிறகுகளை சோம்பலாய் விரித்துக்கொண்டு பறக்க எத்தனித்த பறவைகளின் கிரீச்சிடலும், சங்கீதம் போல் அவளை தாலாட்டிக்கொண்டு இருந்தது.

கீசரை ஆன் செய்துவிட்டு அடுக்களைக்கு வந்தவள், ப்ரிட்ஜைத் திறந்து என்ன இருக்கிறது என்று ஆராய ஆரம்பித்தாள்.

இன்றைக்கு சீக்கிரமே சென்றாக வேண்டும். இரண்டு வேளைகளுக்கு பார்த்து பார்த்து சமைக்கவெல்லாம் அவளுக்கு நேரமில்லை. அப்படியே இருந்தாலும் பெரிதாய் உணவின் மீது நாட்டமெல்லாம் இருப்பவளும் அல்ல. பசிக்கு உண்ண ஆரம்பித்த பிறகு ருசிக்கு உண்ணுகின்ற லயிப்பெல்லாம் கையை விட்டு போய் வெகு காலமாகிறது.

காலைக்கு மேகியோடு முடித்துக் கொண்டு மதியத்துக்கு கேன்டினில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்தவுடன் அத்தனை ஆசுவாசமாக இருந்தது மனசுக்கு.

சமைத்து முடித்து, பாத்திரங்களை ஒழித்து ஒரு பெரிய அங்கலாய்ப்பில் இருந்து விடுதலை. மிச்சப்படுத்திய சொச்ச நிமிசத்தில் இருந்து கூடுதலாய் ஐந்து நிமிடத்தை தரவிறக்கம் செய்து குளியலறையில் கண்களை மூடி நின்று செலவழித்தாள்.

இருபத்தி ஏழு வருசத்துக்கு இந்த சோம்பேறித்தனம் கொஞ்சம் கூடுதல் டோஸ் தான் என்றாலும், வேறு எதுவும் செய்ய முடியாது அவள் வாழும் இந்த சூழ்நிலைக்கு.

ஆட்டோமொபைல் நிறுவனம் ஒன்றின் செங்கல்பட்டு கிளையின் முதன்மை அதிகாரியாக இருந்தாள். அவள் வேலைக்கு அமரும் போது சென்னைக் கிளையில் தான் வேலைக்கு அமர்ந்தாள். அவளின் திறமையும், தனித்தன்மையும் புதுக்கிளைக்கு அவளை முதன்மை அதிகாரியாக மாற்ற, மறுக்க முடியவில்லை இந்த மாற்றத்தை.