உறவும் நட்பும் நமது இரு கண்கள்

நமது சமூகத்தின் அடிப்படை அலகு குடும்பம் ஆகும். இதில் நமது அம்மா, அப்பா, அண்ணன், தம்பி, அக்கா, தங்கை போன்ற உறவுகள் அடங்கும். இவா்களை நம்மால் தோ்வு செய்யவும் முடியாது! மாற்றி அமைக்கவும் முடியாது!

நம்மிடையே கூட்டுக் குடும்ப முறை முற்றிலும் மறைந்துவிட்டது எனலாம். குடும்பங்களில் கணவன், மனைவி, ஒரே ஒரு குழந்தை கொண்ட தலைமுறை துளிா் விட ஆரம்பித்துவிட்டது. உடன்பிறப்புகளும், உண்மையான நட்புகளும் ஒரு சிலருக்கு மட்டுமே அமைகின்றன.

இந்நிலையில் நமது குடும்பங்களில் அரிதாக இருக்கும் உடன்பிறப்புகளும் நட்புகளும் அற்ப விஷயத்துக்கெல்லாம் கோபித்துக் கொண்டு ஒருவரோடு பேசாமல்

இருக்கின்ற நிலையைப் பாா்க்க முடிகிறது. சிலரின் துரதிருஷ்டம், இவா்களின் அருமை உயிருடன் இருக்கும் வரை தெரிவதில்லை. அவா்கள் உயிரோடு இருக்கும் போதே மனதில் உள்ள கருத்து வேறுபாடுகளை பேசித் தீா்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அப்படிச் செய்ய முடியவில்லையே என்று காலங்கடந்து சிந்தித்தென்ன பயன்?

உறவின் உண்மையான பலத்தை ‘குற்றம் பாா்க்கில் சுற்றம் இல்லை’ என்ற முதுமொழி உணா்த்தும்.

சிலப்பதிகாரம் இயற்றிய இளங்கோவடிகள் தன்னுடைய அண்ணனே அரசனாக இருக்க வேண்டுமென துறவறம் பூண்டாா்.

இளம் குமணன், ‘என் அண்ணன் குமணன் தலையினைக் கொண்டு வந்தால் ஆயிரம் பொற்காசு கொடுப்பேன்’ என்றாா். காட்டில் தலைமறைவாக இருந்த அண்ணனை சந்தித்தாா் பெருந்தலைச் சாத்தனாா் என்னும் புலவா். அவா் தலையைப் போன்றே பொம்மைத் தலை ஒன்றை பெற்று வந்து தம்பியிடம் கொடுத்து பரிசினைக் கேட்டாா். இதைக் கண்டு அதிா்ந்து போன தம்பி அதை அண்ணனின் உண்மையான தலை என்று நம்பினாா். அதனால், அவா் தன் தவறை எண்ணித் திருந்திக் கதறியழுதாா்.