શબ્દની શેરીમાં ફરતાં ફરતાં એક સર્જકને પામવાનું એક ટાણું એટલે આ આત્મકથા, ‘એક હતો વીનેશ’

“એક કાફલો મારી આજુબાજુ ચાલતો રહ્યો છે. બીજો કાફલો મારી ભીતર ચાલ્યો છે. ભરી ભીડને વચ્ચે મારું એકાંત શોધી લેવાની આદત પડી ગઈ છે. બહારના જગતમાંથી ઉઠતા શોરબકોર, ગમ-અણગમાના પોકારોની વચ્ચે મારી ભીતર જાણે કોઇ સૂર બજતા રહ્યા છે સતત. દીવાની જ્યોત જેવું, કશુંક ઝગમગ થયા કરે છે. અંધકારના આલોક અને આલોકના અંધકારની વચ્ચે માર્ગ કાઢવા પ્રયત્નશીલ રહ્યો છું.”

કેફિયત સાંભળવામાં અને આત્મકથા વશિષ્ટ આનંદ આવતો હોય છેના પાત્રા પાસે બોલાવતો હોય એ જણ પોતે જ બોલે કે લખે ત્યારે જીવનનાં રહસ્યો કે મર્મ કેવા રંગે પ્રગટે એવી જિજ્ઞાસા થવી સ્વાભાવિક છે. આપણી ભાષાના સમર્થ સર્જક વીનેશ અંતાણીની કૅફિયત ‘નવજીવન ટૉક્સ’ એ શીર્ષક નીચે ચાલતી વ્યાખ્યાનશ્રેણીમાં સાંભળવાનો અને એમની આત્મકથા ‘એક હતો વીનેશ' વાંચતાં રોમાંચ અનુભવાયો. સાવ સર્જકની ‘કોંઢ'નો અનુભવ થાય. વાર્તાનું કોઇ પાત્ર ક્યાંક બોલતું સંભળાય, તો ક્યાંક લેખકની માન્યતાઓનો પડઘો સંભળાય. બન્ને અભિવ્યક્તિમાં વીનેશભાઇ રસાળ બનીને વાર્તા કહે છે. એક લાક્ષણિક શૈલી અને પરિવેશનો ચિક્કાર વિનિયોગ કરતા વીનેશભાઇ કથાકારની કથા અથવા એક સર્જકની આંતરયાત્રા સંભળાવે છે ત્યારે શ્રોતા/વાચક એમની વાર્તાઓમાં બને છે એમ પકડાયેલો રહે છે.