Hakkı Baba

Kalamış'ta yelkenin bir Hakkı Baba'sı vardı. Aslına bakarsanız bizim spor jargonumuzda büyüklerimiz hep ağabey ve abladır. Yaşı ne olursa olsun eski bir sporcuya amca veya teyze diyemezsiniz. Buna çok dikkat etmek gerekir. Bizden büyük nesilden sadece birinin farklı ismi vardı: Hakkı Görgün. O ağabeyimiz hep Baba” adıyla anılırdı, o yelken sporunun sevgili Hakkı Baba'sıydı.

Hakkı Baba'nın yelkenli yatının adı Hatıra idi. Ekibi değişmez; hep Mete Ayan-Erdem Balin-Saim Kuluç ve Şeker Ahmet'ten oluşurdu. Yarışlarda en iyi yemekler ve içkiler hep bu ekipte olur, herkes burada yer alıp unutulmayacak bir hatıra yaşamak isterdi.

Kulüpte akşamüstü bazen hep beraber bira içerek güneşi batırırdık. İkide bir saate bakar, "Yine çok sinirliyim, bu akşam evdeki yemeği kaçırdım! Şimdi gider gitmez kafamı büyük bir sinirle karımın topuğuna defalarca vuracağım" derdi.

Dedeme Sadullah Ağabey derdi ve ona "Sen bu kopçaları (bizleri kastederek) bırak, ben seni Polonezköy'e götüreyim, eskisi gibi eğlenelim" derdi. Bir kere de götürmüştü dedemi kaybetmeden önce ve çok mutlu dönmüşlerdi.

Hakkı Baba bugünün tabiriyle tam bir gurme idi. Ama şimdiki TV gurmeleri gibi sadece tadıp fikir söyleyen cinsten değil; yapan, pişiren, anlatıp ağızları sulandıran cinsten bir gurmeydi. Ceketinin cebinde, kalemlerinin yanında hep küçük bir oklavası bulunurdu.

Mobilyacı idi; o yüzden Hatıra yatı lüks bir salon gibiydi, derece alamazdı çünkü her şey masif ağaçtandı ve tekne çok ağırdı. Hele kumanyalar yüklenince bilmem kaç ton olurdu. Zaten yarış kazanmak onun için önemli değildi. Sadun Boro Ağabey'imin terimi ile "Siz yarışcılar Şamandıra manyağısınız, ben deniz severim" derdi.