நிலா...

ஒரு சிவில் சர்வீஸ் நேர்முகத் தேர்விற்காக அமர்ந்திருப்பது போல எனக்கு எதிரே அந்த ஏழு ஆட்களும் இறுக்கமான முகத்துடன் அமர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

- விஜயநிலா

அவர்களில் ஒருவர் கஷ்டப்பட்டு சிரிப்பை மென்று விழுங்கிக் கொண்டிருப்பது கன்ன விரிப்புகளிலிருந்து புரிந்தது. ஆனால், அவர்கள் என்னை ஒரு சோதனை எலியைப் போல பார்ப்பதைத்தான் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

‘‘ஒரு விஷயத்தை நீங்க எல்லாரும் புரிஞ்சுக்கணும். நான் ஒரு சீரியல் கில்லராக மாறுவதற்குள் நானாகவே உங்கள் முன் வந்து சற்றேறக்குறைய சரண் அடைந்திருக்கிறேன். என்னை இப்படி சோதனை எலி போல உட்கார வைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது நகைப்புக்குரியதாகவும் எரிச்சலாகவும் இருக்கிறது. என்னிடம் இத்தாலிய பெரட்டா இருக்கிறது. ஆனால், இங்கே அதை நான் கொண்டு வரவில்லை...’’ என்றேன் மெதுவான குரலில்.

அந்த ஏழு பேர்களில் ஒரு நபர் பெண். நாற்பது வயது சினிக்கலான பார்வையுடன் கேலியான உதடுகளுடன் இருப்பவள் போல இல்லை அவள். ராம்கோபால் வர்மா போன்ற ஆசாமிகள் பார்த்தால் உடனே இழுத்துக் கொண்டு போய் உரித்துப் போட்டு படம் எடுத்து விடுவார்கள் போல என்னை உட்கார்ந்தவாறே கெஜல் பண்ண வைத்து விடுவாள் போலிருந்தாள்.