નવલિકા

નામથી શું ફરક પડે?

- સ્વાતિ રાજીવ શાહ

એ તૈયાર થઈ રહી હતી રોજની જેમ ઝટપટ. એ કાયમ ઉતાવળમાં જ હોય. ગુલાબી કુરતીમાં ખીલતા ગુલાબ જેવી એણે ગુલાબનું જ પરફ્યુમ છાંટ્યું. ફુ.. સ! ફુ..સ્સ! હવે તો એ સાચુકલું ફૂલ બની ગઈ. આખો ઓરડો મહેકી ઊઠ્યો. ઓરડો તો શું, અમે એક નાનકડી ઓરડીમાં રહેતાં. ચાર ડગલાં ભરતાં જ ખતમ થઈ જાય એવડી ઓરડીમાં. એમાં સામાનના નામે એક ખાટલો, જે અઠવાડિયામાં ચાર વખત જ વપરાતો. એક નાનકડું ટેબલ, જે હંમેશાં જાડી જાડી ચોપડીઓનાં થોથાંઓથી ભરેલું પડ્યું રહેતું. એની જોડીદાર ખુરશી અને એક નાનકડું કબાટ. ખીંટી ઉપર લટકતો સફેદ કોટ એ આ ઓરડીની સૌથી કિંમતી જણસ. મને રાહ હતી કે ક્યારે એ સફેદ કોટ ચડાવે ને ક્યારે હું એના ગળામાં હાર બનીને લટકી જાઉં. બસ, પછી આ ઓરડીમાંથી બહાર નીકળીને નાનકડાં બચ્ચાંઓની દુનિયામાં પ્રવેશી જઈશું તે છે...ક બે દિવસ પછી પાછા ફરીશું. હા, એની ઇમરજન્સી ડ્યુટી હોય એટલે બબ્બે દિવસ, રાત-દિવસ વૉર્ડથી ઇમરજન્સી અને ઇમરજન્સીથી વૉર્ડ એમ ભટક્યા કરવાનું.

ક્યારેક તો મને એમ થાય કે આ છોકરી થાકતી નહીં હોય? ભૂખી નહીં થતી હોય? એને એની ઉંમરની બીજી છોકરીઓની જેમ ફિલ્મ જોવા જવાની ઇચ્છા નહીં થતી હોય? સમય મળ્યે એ મોટાં-મોટાં થોથાંઓમાં ઘૂસી જાય. અરે, જમવાનું પણ યાદ ન આવે. ક્યારેક તો મને એના પેટમાંથી ફૂડ...ફૂડના પોકાર સંભળાય. એવે વખતે હું એની છાતીએ અથડાઈ અથડાઈને એને કહું કે, ‘બહેન, કશુંક ખાઈ લે.' કોઈકવાર મારી વાત સાંભળી હોય એમ વડાપાંઉ કે સૅન્ડવિચ જેવું કંઈ હાથમાં પકડીને ભાગે.

વૉર્ડથી ઇમરજન્સી કે પછી ઇમરજન્સીથી વૉર્ડ જતી વખતે જ ખાવાનો પ્રોગ્રામ થઈ જાય. આવી દોડ વચ્ચે જ કોઈવાર ફોન પર વાતો કરી લે. કદીક મા તો કોઈવાર બાબા. બાબા સાથે તો બે ત્રણ વાક્યો જ. મા સાથે બે-ત્રણ મિનિટ. બસ! વાતમાં કંઈ નવું ન હોય. ‘હા, મજામાં છું. કામ બહુ રહે છે. મા, તું ચિંતા ન કર! હું બરાબર ખાઈ લઉં છું. તારી તબિયત સાચવજે. જલ્દીમાં છું. પછી ફોન કરીશ.' આ જ, એકની એક વાતો અઠવાડિયામાં ત્રણ વાર સાંભળીને મારા કાન પાકી ગયા છે. આને બીજું કંઈ બોલતાં જ નથી આવડતું. બાકી ફોનમાં મોટા ભાગે સિનિયર ડૉક્ટર સાથે કોઈ ને કોઈ કેસ બાબતે ચર્ચા થાય. આ બધું હું ચુપચાપ સાંભળ્યા કરું. છૂટકો છે કંઈ? ભગવાને મને મોઢું જીભ આપ્યાં હોત તો ખબર લઈ નાખત એની. સાવ કંઈ આવું હોય?