ડૉ. મિતાલી સમોવા: વૃદ્ધાશ્રમની જરૂરતઃ આ વાસ્તવિકતા સ્વીકારવી રહી..

આદર્શ પરિવાર જેવી સમાજવ્યવસ્થામાં માનતા આપણા દેશમાં આ એક કોઈને ન ગમે એવી સ્થિતિ છે.

વિશ્વના અનેક દેશમાં મનુષ્યની વસતિ અમાપ વધી રહી છે તો બીજી બાજુ કેટલાંક રાષ્ટ્ર એવાં પણ છે જ્યાં જનસંખ્યાનો દર એટલો ઘટી રહ્યો છે કે ત્યાંની સરકાર યુવાનોને બાળકો પેદા કરવા માટે અવનવાં પ્રોત્સાહનો આપે છે.

ભારતની સમસ્યા થોડી અલગ છે અને વિચિત્ર પણ છે. એ છે વૃદ્ધોની વધતી જતી સંખ્યા અને એમની કાળજી લેવા માટે યોગ્ય વ્યવસ્થાની અછત!

માનવજાતે આરોગ્ય સેવામાં ખાસ્સી હરણફાળ ભરી છે. અનેક બીમારીના ઉપચાર આજે ઉપલબ્ધ છે. કોરોના વાઈરસ જેવી વ્યાધિનો પણ ઈલાજ શોધી આપણે એ કાબૂમાં લઈ લીધી છે. બીજું, રોગચાળાની જેમ અગાઉની સરખામણીએ યુદ્ધોનું પ્રમાણ પણ ઓછું થયું છે. એકંદર, શાંતિ અને સમૃદ્ધિ સહિત આપણું જીવનસ્તર સુધર્યું છે.

આ બધાના પરિણામે એક સદી અગાઉ સરેરાશ મનુષ્યનું આયુષ્ય ચાલીસેક વર્ષ હતું, એ હવે વધીને ૬૫-૭૦ વર્ષની સરેરાશે પહોંચ્યું છે. આશરે પાંચથી સાત ટકા વૃદ્ધો (સુપર સિનિયર સિટિઝન) તો ૮૦થી વધારે વર્ષ જેટલું સારું આયુષ્ય ભોગવી રહ્યા છે. એક દાયકા પહેલાં ભારત દેશમાં ૬૦થી મોટી ઉંમરના વૃદ્ધોની સંખ્યા આશરે પાંચ-છ ટકા હતી, જે ૨૦૧૫માં આઠ ટકાએ પહોંચી હતી. આવતાં પચ્ચીસ વર્ષમાં તો એ ૧૯ ટકા જેટલે પહોંચવાની ધારણા છે.