అభిమానవతి

సింగిల్ పేజీ కథ

-  సి.వి. ప్రసాద్ వర్మ

గంగరిట్టు దగ్గర చిన్న పూరిగుడిసెలో వుంటోంది పండుముసలి ముప్పాళ్ల అవ్వ. ఆత్మాభిమానం ఎక్కువ. కోడి కూసే వేళకు నిద్ర లేచి గుడిసె ముందు చెంబునీళ్లు చల్లి, ముగ్గు మం దినచర్యను ఆరంభిస్తుంది. చిన్న కుండను చంకన పెట్టుకుని వంద అడుగుల దూరంలోని వీధిబావి దగ్గరకు వెళ్లి నీళ్లు పోయమని ఆడపిల్లలను అడుగుతుంది. బావి చుట్టూ గుండ్రంగా మూడడుగుల ఎత్తులో పిట్టగోడ. నీళ్లు చేదుకునే ఆడపిల్లలు రాట్నం మీదుగా చాంతాడుకు కట్టిన చిన్న బిందెను అందుకోవాలి. ఈ పని ముసలివాళ్లకైతే చాలా కష్టం.

“చిన్నా చిన్నా నీళ్లు పోయండే” అని అవ్వ అడిగితే వుండు..కొంచెంసేపు అంటూ నిలబెట్టి అడ్డం వచ్చావని కసురుకుంటూ చివరకు పోస్తారు. చంకలో కుండను పెట్టుకున్న అవ్వ కర్ర సాయంతో చిన్నగా ఇంటికి చేరుకుని వంట చేయడం ఆరంభిస్తుంది. ఇవి ఉప్పునీళ్లు. ఊరి బయట బావిలో మంచినీళ్లు దొరుకుతాయి. అంత దూరం వెళ్లలేక ఉప్పునీళ్లే తాగుతుంది అవ్వ. వంటకూ ఆ నీళ్లే వాడుకుంటుంది.

వందేళ్ల అవ్వకు కళ్లు బాగా కనిపిస్తాయి. చెవులు వినిపిస్తాయి. నాలుగు అడుగులు ఎత్తు, బోసి నోరు.ముడతల శరీరం, శరీరానికి ఒణుకు లేదు. షుగరు, బిపిలు లేవు. ఎప్పుడూ ప్రశాంతంగా ఉంటుంది. కోర్కెలు లేవు. ఈరోజు ఏమి జరుగుతుందో అదే అవ్వకు కావాలి. ఇది ఒక రకంగా స్థితప్రజ్ఞత. ఇదే ఆమె ఆరోగ్య రహస్యం.