મુઠ્ઠી માટી અને ચપટી આકાશની TRUE LOVE STORY

પ્રેમમાં ગુલાબ સાથેના એકરાર તો બહુ જોયા, પણ પ્રેમમાં દરરોજ ઊઘડતી સવારને પ્રિયજનના હોઠ પર રમતી મૂકી શકે એવા પ્રેમી આ દુનિયામાં જૂજ છે, પણ છે ખરા!

- પ્રિયંકા જોષી

જુલી અને વિવેક: અજવાળાનું બીજ રોપાયું

સૂરજ ક્ષિતિજના ગર્ભમાંથી બહાર આવે. ધરતી ફાડીને અજવાળાની કૂંપળ માથું ઊંચકે. એ ઘડીએ કશેક પંખીઓનો કલરવ ગુંજતો હોય છે, તો ક્યાંક વાહનોનો કાળો કકળાટ. ક્યાંક વળી, દિવસ લીલીછમ વનરાઈમાં સાતોલિયું રમતો હોય અને ક્યાંક કોન્ક્રિટનાં જંગલોમાં અથડાતો હોય. માણસનું બેચેન મન ગાયા કરે - દિલ ઢૂંઢતા હૈ ફીર વહી.. પણ ક્યાંથી મળે! શાંત, નિર્મળ ધરતી ૫૨ એણે જ તો પરેશાનીનું પ્લાસ્ટર માર્યું છે. થોડી જરૂરિયાતો અને વધુ વાંછનાઓની એક પછી એક દીવાલો ચણાતી જાય. એવી ભુલભુલામણી રચાતી જાય કે માણસ ઇચ્છવા છતાં તેમાંથી બહાર નીકળી શકે નહીં, પરંતુ દુનિયામાં કેટલાંક લોકો છે, જે આ ચક્રવ્યૂહ તોડવાની હામ રાખે છે. કકળાટ ભરેલી દુનિયાથી દૂર અદકેરી દુનિયા વસાવી શકે છે. આવું જ એક યુગલ એટલે જુલી અને વિવેક કેરીપ્પા.

વિવેક-જુલીના આદિવાસી સાથીઓની ટીમ

૧૯૮૫નું વર્ષ, ભૂતપૂર્વ વડાંપ્રધાન ઇન્દિરા ગાંધીની હત્યા પછી ઊઠેલો વંટોળ દિલ્હી અને આસપાસના પ્રાંતોને ધમરોળી રહ્યો હતો. કોમી હુલ્લડોથી સમસ્ત આતંક ફરી વળ્યો હતો. સામાજિક વ્યવસ્થા તૂટી પડી હતી. લોકો મરી રહ્યાં હતાં, મારી રહ્યાં હતાં. લોકો વિખૂટાં પડતાં અને લાપતા થઈ જતાં. ચારે બાજુ ક્યારેય પૂરી ન થાય એવી રાત પથરાઈ ગઈ હતી. એ બંનેએ વિચાર્યું કે જો આ ઘડીએ નીકળી નહીં જાય તો હજારો લોકોની જેમ આ અંધારું એમને પણ ગળી જશે.

જુલીએ હાથ લંબાવ્યો, ‘ચાલો.’

અને વિવેકે તેનો હાથ ઝાલી લીધો, ‘ચાલો.’

આ રીતે ગાઢ અંધકારમાં અજવાળાનું બીજ રોપાયું અને અહીંથી શરૂ થઈ એમની એક નવી દુનિયા રચવાની સફર.

વિવેક સાથે તેમનાં બે પુત્રો અને દીકરી

આ સફર મૈસૂર (કર્ણાટક)થી ૫૦ કિ.મી. દક્ષિણ દિશાએ આવેલા એચ.ડી. કોટેપર આવીને અટકી. પહાડોની હૂંફમાં, નુગુ નદીને કિનારે આવેલા આ દુર્ગમ સ્થળે તેમણે પોતાના સ્વપ્નને વસાવવાનું શરૂ કર્યું. માનવસર્જિત સમાજનું બિહામણું રૂપ જોઈ ચૂકેલા વિવેકજુલીએ વન અને પશુ-પંખીઓ વચ્ચે સ્થાયી થવાનું નક્કી કર્યું. આ વિચાર તો જુલીનો હતો, પણ ધ્યેય બંનેનું હતું. પ્રેમ માણસને અનન્ય શક્તિનો અહેસાસ કરાવે છે. પ્રેમની અભિવ્યક્તિ માટે મહત્ત્વાકાંક્ષાનું ફલક મળે ત્યારે એ કાર્યમાં અલૌકિક આનંદ આવે છે.