மௌனத்தை எழுதிய மாபெரும் இலக்கியவாதி!

ஓர் உரையாடலை நினைவுகூர்கிறேன். என் அம்மா தன் தோழிகளுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார். ‘அசுரவித்து’ என்னும் எம்.டி. வாசுதேவன் நாயரின் நாவலைப் பற்றிய விவாதம்.

அதன் மையக் கதாபாத்திரமான கோவிந்தன்குட்டி தன் குடும்பத்திலுள்ள அனைவராலும் ‘அசுரவித்து’ என அழைக்கப்பட்டவர். அந்தப் பெரிய குடும்பம் செல்வத்தையும் அதிகாரத்தையும் இழந்து அழிந்து கொண்டிருந்தது. அதற்கான காரணங்கள் பல. நிலவுடைமைச் சமூகம் இல்லாமலாகிக் கொண்டிருந்தது முதல் குடும்பத்தின் தலைவர்களின் ஊதாரித்தனமும் நீதிமன்ற வழக்குகளும் என. ஆனால், எல்லாமே கோவிந்தன்குட்டி பிறந்தமையால் என்று குடும்பத்தினர் முடிவு கட்டுகின்றனர். குடும்பத்தை அழிப்பவன் என்னும் பொருளில் ‘அசுரவித்து’ என்னும் வசைப்பெயர் அமைகிறது.

க்ஷத்ரிய குடிகளில் ஓர் அசுரனின் குருதித்தொடர்பு உருவானால் அதில் பிறக்கும் குழந்தை அக்குடியை அழிக்கும் என்பது ஒரு வைதிக நம்பிக்கை. கிருஷ்ணனின் குடியில் அசுரனின் ரத்தத்தால் பிறந்த சாம்பன் அக்குடி அழியக் காரணமானான் என்பது புராணத்துக்கான வைதிக விளக்கம்.

கோவிந்தன்குட்டியின் வாழ்க்கையே அந்தப் பெயருக்கு எதிரான அவனுடைய எதிர்வினைதான். அது வீம்புக்காக தன்னை ஒரு பொறுக்கியாக ஆக்கிக் கொள்வதில் முடிகிறது. ஒரு கட்டத்தில் கோவிந்தன் குட்டி இஸ்லாமியராக மதம் மாறுவதில் நாவல் முடிகிறது. அந்த மதமாற்றம் சரியா என்பதுதான் அம்மாவும் தோழிகளும் விவாதித்தது. பங்கஜவல்லி அத்தை சொன்னாள். “நம்ம வீட்டுக் குள்ள முளைச்ச அசுரவித்தை நாம பிடுங்கி பக்கத்துத் தோட்டத்திலே போடுறது மாதிரிலாடீ அது?” என் அம்மா சொன்னார். “நமக்கு அசுரவித்து அவங்களுக்கு அமிர்தவித்தாக இருக்கலாமே? தோட்டத்திலே நாவல்மரம் நின்னா பிடுங்கி வீசுவோம். ஆற்றங்கரையிலே நிக்குற அந்த நாவல்மரம் ஆயிரம் லெட்சம் பக்ஷிகளுக்கு அமிர்தமாக்குமே? ஆற்றங்கரையில் நின்றிருக்கும் அந்த மாபெரும் நாவல்மரத்தைப் பார்க்கையில் எல்லாம் நான் சொல்லிக்கொள்வேன். அமிர்த மரம்”.

1992-இல் எனக்கு ‘ஜகன்மித்யை’ என்னும் கதைக்காக கதா சம்மான் என்னும் தேசிய விருது கிடைத்தது. அதே விருது மலையாளத்துக்காக எம்.டி.க்கு அவருடைய ‘கொச்சு கொச்சு பூகம்பங்கள்’ என்னும் கதைக்காக கிடைத்தது. குடியரசுத் தலைவர் சங்கர் தயாள் சர்மா அவ்விருதை வழங்கினார். அதைப் பெறுவதற்காக தில்லியில் குடியரசுத் தலைவர் மாளிகைக்குச் சென்றிருந்தபோதுதான் நான் எம்.டி.யை நேரில் சந்தித்தேன். அன்று அம்மாவைப் பற்றி அவரிடம் சொன்னேன். அப்போது என் அம்மா உயிருடன் இல்லை.