..ને‘અંતરનાદ'ના ઇશારે હુંઅભિનયના ખભે હાથ મૂકી નીકળી પડ્યો!

જીવનની શરૂઆતમાં જ જેને ‘અંતરનાદ’ સંભળાઈ ચૂક્યો હતો, પણ ભાગ્ય એન્જિનિયરિંગ તરફ દોરી ગયું, કોર્પોરેટ જોબ કરી, પણ સાથોસાથ માયલામાંથી નીકળેલા સાદને જેણે ઝીલ્યો એનું નામ પ્રતીક ગાંધી.

- સુશીલા મૅકવાન

મારાં માતાપિતા શિક્ષણના વ્યવસાયમાં હતાં અને મારું બાળપણનું સ્વપ્ન ડોક્ટર બનવાનું હતું, પરંતુ કદાચ નિયતિને એ મંજૂર ન હતું. પર્યાપ્ત માર્ક્સના અભાવે મેડિકલમાં એડમિશન ન મળ્યું તેથી મેં ડિપ્લોમા એન્જિનિયરિંગ કર્યું. બાળપણથી જ મને અભિનય પ્રત્યે એક અજબ પ્રકારનું ખેંચાણ તો હતું જ. પ્રાથમિક કક્ષામાં એક વાર નાટક ભજવતાં મેં એ નોંધ્યું કે, હું જ્યાં વિચારતો કે બધાં અહીં હસશે, ત્યાં જ બધાં હસતાં, 'ને હું વિચારતો કે આ ડાયલોગ ઉપર તો બધાં તાળી પાડશે જ અને ત્યાં જ તાળીઓ પડતી. મને થયું, અરે આ તો ગજબ જાદુ છે! મને મજા પડી ગઈ અને મારા દિલમાં પ્રથમ વાર અભિનયપ્રેમનાં બીજ રોપાઈ ગયા. જે ભવિષ્યમાં પાંગરવાના હતા.

બાળપણનો પ્રેમ તો કેમ ભુલાય? મારા દિલના કોઈ અજ્ઞાત ખૂણે એ બીજ ગુપચપ પોસાતાં રહ્યાં.

મારા સગાંસંબંધીઓ મુંબઈ રહેતાં હોઈ, મેં એન્જિનિયરિંગ પછી મુંબઈની વાટ પકડી. ના, હીરો બનવા નહીં, જીવનની ગાડી પાટે ચડાવવા અને તે માટે મને જે કામ મળ્યું તે મેં સ્વીકાર્યું. માનઅપમાનના કડવામીઠા ઘૂંટડા ગળતાં ગળતાં મને એટલું સમજાયું કે એન્જિનિયરિંગની ડિગ્રી વિના સારી જોબ મળવી મુશ્કેલ છે અને ડિગ્રી માટે એન્જિનિયરિંગ કોલેજના એડમિશનના કોઠા ભેદવા સરળ ન હતા. સારી કોલેજમાં માર્ક્સ ઓછા પડતા અને પ્રાઇવેટ કોલેજમાં આપવા ડોનેશનની અછત હતી, પણ ત્યાં પણ મારી મદદે આવ્યો મારો આત્મવિશ્વાસ, એક કોલેજમાં મેં ફોન કરી મારી વાત જણાવી અને એડમિશન મળી ગયું. હું પાછો વિધાર્થી મોડમાં આવ્યો અને મારો અભિનયપ્રેમ આળસ મરડીને બેઠો થયો. દિલના ખૂણે પાંગરતા પેલા છોડને ખાતરપાણીની હવે તાતી જરૂરિયાત હતી. સપ્રયાસ અને સદ્નસીબે મને પૃથ્વી થિયેટરનું સભ્યપદ પણ મળી ગયું.

હવે જીવનમાં શરૂ થયો ત્રિપાંખિયો જંગ. અભ્યાસ, અભિનય અને અર્થ ઉપાર્જન. એકેય મોરચે નિષ્ફળ જવાની મને ઇજાજત ન હતી. ઔર મેં જિંદગી કા સાથ નિભાતા ચલા ગયા અને જિંદગીએ પણ મારો સાથ નિભાવ્યો. ૨૦૦૮માં એન્જિનિયર બન્યા બાદ મને સારી કહી શકાય એવી કોર્પોરેટ જોબ મળી. બીજી તરફ થિયેટરનું કામ પણ ચાલુ જ હતું. સવારે ૫:૩૦ કલાકે રિહર્સલ માટે જવાનું, ત્યાર બાદ ટ્રાવેલ કરી જોબ ઉપર જવાનું અને સાંજે મોડી રાત સુધી પાછું રિહર્સલમાં પહોંચવાનું. આ ઘટમાળ સતત ચાલતી રહી અને જાણે હું મારી જાતને હરિવંશરાય બચ્ચનના શબ્દો કહેતો રહ્યો,