The song of scorpion

ઈરફાન ખાનના અભિનય વિશે કંઈ પણ કહેવું ઓછું જ પડે. આજે તે આપણી વચ્ચે નથી તેનો ઊંડો વસવસો આ ફિલ્મ જોતાં થાય છે

મુલાયમ ભૂમિ પર પવન અક્ષરો પાડે છે. આ આકાશે ધરતીને આપેલો સંદેશ છે. એ સંદેશનો પ્રત્યુત્તર વાળવા રણની રેતી ઘૂમરાઈ-ઘૂમરાઈને ઊંચે ચડે છે, પણ હાથવેંતમાં ભળાતું આકાશ એટલુંય નજીક નથી. આકાશને માત્ર આંખો છે, હાથ નથી કે એને ઝાલી રાખે. રેતી આભને અડકીને જમીન પર પડે છે ત્યારે તે સંગીતમય બની ગઈ હોય છે. તેના સૂરીલા તરંગો આખાય વિસ્તારમાં પથરાઈ જાય છે.

ઢૂવાઓમાં વિચરતા આ સંગીતને ખોળવા માટે અને તેને આત્મસાત કરવા માટે મનની પવિત્રતા અનિવાર્ય છે. આ મરુભૂમિ પર જન્મ લેતાં કલાકારો પ્રકૃતિમાં ખુદને સમર્પિત કરીને તેની સાથે સૂર સાધી લે તેવા હોય છે. આ કલાકારો આસપાસના દરેક તત્ત્વને સજીવ રૂપે જુએ છે અને પામે છે. અહીં વસતી તમામ સૃષ્ટિ સાથે તેઓ અનોખું સંધાન સાધી શકે છે.

The song of scorpion - આ ફિલ્મ રાજસ્થાનના રણપ્રદેશમાં લઈ જાય છે, જ્યાં આ પ્રકૃતિનાં સંતાનો જન્મે છે. એમના જીવન અને અનુકૂલનના કેન્દ્રમાં તેમની જન્મભૂમિ છે. નગરજીવનની નજરે જોઈએ તો આ અનોખા પરિવેશમાં લઈ જતી આ ફિલ્મની કથા અને કથામાં આકા લેતાં પાત્રો અલૌકિક લાગે છે.

નૂરન(ગોલશિફતેહ ફરહાની) અને તેની માતા ઝુબૈદા(વહીદા રહેમાન) દેશી દવાઓ અને ઘરગથ્થુ ઉપાયો દ્વારા આસપાસ વસતાં લોકોના નાના-મોટા ઉપચારો કરી જાણે છે, પરંતુ તેમની ખાસિયત છે તેમનું સંગીત. એ નાડ પારખી શકે છે. જીવન સંગીત છે. આપણા શરીરમાં ફરતાં લોહીનો પણ એક આગવો લય હોય છે. આ લય ઝુબૈદા પામી શકે છે. દવાની સાથે મા-દીકરી લોકોને મજાનાં ગીતો પણ સંભળાવે છે.

સંગીત એ ઊર્મિઓનું જ સ્વરૂપ છે. ચૈતન્યનું ધ્વનિરૂપ છે. ઝુબૈદા નૂરનને વીંછીનું ઝેર ઉતારવાનો મંત્ર શીખવે છે. નૂરન તેમાં મહદ્અંશે સફળ પણ રહે છે, પરંતુ હજુ તેની સાધના પૂર્ણ નથી થઈ. તેની આ વિદ્યા દ્વારા એ ગામ લોકોની સેવા કરે છે. જડીબુટ્ટી વેચીને પેટિયું રળે છે.