எல்லோரும் மாறுவோம்!

நாம் பிறக்கும்போது வெறுங்கையுடன் பிறக்கிறோம். இந்த உலகை விட்டு நீங்கும் போதும் எதையும் எடுத்துச் செல்வதில்லை. கோடிகளில் புரண்டாலும் எதுவும் உடன் வராது. ஆகவே, வாழ்கின்ற நாள் வரை மகிழ்வாய், நிறைவாய் வாழ்ந்து விட்டுப் போகலாமே!

கூடுமானவரை சக உயிர்களிடம் அன்பையும், அக்கறையையும் வெளிப்படுத்தலாமே! நாம் நடந்து போகும் பாதையெங்கும் மகிழ்ச்சிப் பூக்களைத் தூவிக் கொண்டே சென்றால், அந்த நறுமணம் பல காத தூரம் வீசும்.

அலெக்சாண்டர், தான் இறப்பதற்குமுன் தன் கடைசி விருப்பங்களைக் கூறினார். முதலாவது விருப்பம்: என் சவப்பெட்டியை மருத்துவர்கள்தான் சுமக்கவேண்டும். எந்த மருத்துவராலும் யாரையும் குணப்படுத்த முடியாது என்பதைத் தெரிவிக்க மருத்துவர்கள் சவப்பெட்டியை எடுத்துச் செல்ல வேண்டும்.

இரண்டாவது விருப்பம்: கல்லறைக்குச் செல்லும் வழியில் தங்கம், வெள்ளி மற்றும் பிற விலைமதிப்பற்ற கற்களை வீச வேண்டும். எவ்வளவு செல்வத்தைக் குவித்தாலும், இந்த உலகத்தை விட்டு வெளியேறும்போது ஒரு துகள்கூட நம்முடன் வராது என்பதை உணர்த்த வேண்டும்.

மூன்றாவது விருப்பம்: சவப்பெட்டிக்கு வெளியே என் இரண்டு கைகளும் தொங்க விடப்பட வேண்டும். சவப்பெட்டிக்கு வெளியே என் கைகள் தொங்குவதால் நான் வெறுங்கையுடன் செல்கிறேன் என்பதை மக்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

மண்ணாசை கொண்டு, ரத்த ஆறுகளை ஓட விட்ட மாவீரன் அலெக்சாண்டர் தன் 32-ஆவது வயதில் மரணித்தார்.

வாழ்க்கையின் நிலையாமையைப் புரிந்து கொண்டவர்கள் நல்வினை ஆற்றுவார்கள். அவர்கள் கண்களில் அருளும், கனிவும், கருணையும் சுரக்கும்.

ஒரு வழிப்போக்கர் ஒரு சுஃபியைச் சந்திக்க அவர் வீட்டுக்கு வந்தார். சுஃபியினுடைய வீட்டைப் பார்த்தவருக்குப் பேரதிர்ச்சி. மிக மிக எளிமையான அந்த அறையில் எந்த இருக்கையும்காணப்படவில்லை. ஒரு பாய், ஒரு மண்ணெண்ணெய் விளக்கு ஆகியவை மட்டுமே இருந்தன.

வழிப்போக்கர் கேட்டார், "உங்களுடைய ஆசனங்கள் எங்கே?"

சுஃபி அந்த நபரிடம், "உங்களுடைய ஆசனம் எங்கே?" என்று கேட்டார்.

அதற்கு அந்த மனிதர், "என்னுடையனவா? நான் இங்கே ஒரு வழிப்போக்கன் மட்டுமே, ஒரு பார்வையாளர்தான்" என்றார்.

சுஃபி, "நானும்தான்" என்றார்.