தொல் கார்த்திகை விளக்கு நாள்!

ஐப்பசி, கார்த்திகை மாதங்கள் பெருமழைக் காலம். பெருமழை தொடரும் சூழலைக் கட்டுப்படுத்தும் விதமாகவே கார்த்திகைத் திங்களில் மலைமுகடுகளில் நம் முன்னோர் விளக்காம் அகண்ட தீபத்தை ஏற்றி வைக்கும் வழக்கத்தை மேற்கொண்டிருந்தனர் என்பதை சங்க இலக்கியம் கொண்டு உணரலாம்.

கார்த்திகைத் திங்களுக்கான பழமொழிகளில் 'கார்த்திகை பிறைபோல' என்பதும் ஒன்று. பிற மாதங்களில் தெளிவாகத் தெரியும் மூன்றாம் பிறையானது கார்த்திகையில் அவ்வளவாகத் தெரியாது. திரளான மேகங்கள் கூட்டம் கூட்டமாக அங்குமிங்கும் பரவலாக ஓடுவதால் பிறை காண்பதை அரிது என்பர்.

மேலும், கார்த்திகையில் கருத்த இடமெல்லாம் மழை என்று கூறுவதிலும் ஒரு கருத்து உண்டு. அதாவது கருத்த மழை மேகங்கள் அங்குமிங்குமாகத் திகைக்கும் நிலையில், எங்கெங்கே திகைத்து நிற்கிறதோ, அங்கங்கே மழை பெய்யும் என்றனர் நம் முன்னோர்.

இப்படிக் காலங்காலமாகக் கண்டு, கண்டு அனுபவித்ததையே திருஞானசம்பந்தர் 'தொல்கார்த்திகை' என மயிலாப்பூர் தேவாரத்தில் கூறினார் போலும் என நினைக்கத் தோன்றுகின்றது.

இங்ஙனமாகிய தொல் கார்த்திகையின் போது, மலைமுகடுகளில் ஏற்றிய அகண்ட தீபத்தின் வழக்கம்தான் காலப்போக்கில் சமயக் கோட்பாட்டின்படி கார்த்திகை நாள் விளக்காக வழிபாட்டிற்குரிய இடத்தைப் பெற்றதாக உணரலாம்.

மலையில் விளக்கு வைத்த குறிப்பைப் பழமொழி நானூற்றில் 'குன்றின் மேலிட்ட விளக்கு' (204) என்றும் சீவக சிந்தாமணியில் திருத்தக்கதேவர் 'குன்றத்து உச்சிச் சுடர்' (262) எனவும், குன்றில் கார்த்திகை விளக்கிட்டன்ன' (256) என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. குன்றின் மேல் வைக்கப்பெற்ற தீபம் கார்த்திகையில் வைக்கப்பட்டதற்கான அடையாளமாகக் கொள்ளத்தக்கது.