‘અંતરનાદ’ સાંભળીને નક્કી કર્યું કે મારું મુખ્ય કામ છે હસાવવું!

ગુજરાતીઓના હૃદયમાં હાસ્યસમ્રાટ તરીકે ધબકતા શાહબુદ્દીન રાઠોડે ‘અંતરનાદ’ સાંભળીને કઈ રીતે એક શિક્ષકમાંથી હાસ્યકાર તરીકે ઓળખ બનાવી એની વાત તેમણે હૃદયસ્પર્શી રીતે અહીં કરી છે.

- સ્પર્શ હાર્દિક

વર્ષો પહેલાં થાનગઢની માટી સિરામિક માટે સારી હોવાનો રિપોર્ટ આવ્યો એટલે અહીં સિરામિક્સ ઉદ્યોગનો પાયો નખાયેલો. ૧૯૧૪માં શરૂ થયેલ ‘સોહરાબ દલાલ ટાઇલ્સવર્ક'માં મારા પિતાજી સુપરવાઇઝર હતા. જ્યારે મુંબઈની જે.જે. સ્કૂલ ઓફ આર્ટ્સમાં સિરામિકનો ડિપ્લોમા કોર્સ શરૂ થયેલો ત્યારે એમાં પ્રવેશ લેનાર પહેલા વિધાર્થી એટલે મારા પિતા. ત્યાં રહેલા પિતાજી નોકરી માટે થાન આવ્યા. પેલા પારસી શેઠના પરિવારે નખશિખ યુરોપિયન લાઇફ-સ્ટાઇલ સ્વીકારી લીધેલી, જેની અસરમાં આવી પિતાજી પણ ત્યારે ચડ્ડી, બનિયન, બૂટ-મોજાં પહેરીને ટેનિસ રમતા હતા. મારાં મોટાં બહેન અમિનાબહેન પણ બેડમિન્ટન રમતાં હતાં. ૯ ડિસેમ્બર, ૧૯૩૭ના રોજ એ જ ટાઇલ્સવર્કમાં મારો જન્મ થયેલો. એ ફેક્ટરી પછી પરશુરામ શેઠે ખરીદી લીધેલી. અત્યારે તો ત્યાં ફેક્ટરીય નથી અને પરશુરામ પોટરીય નથી, ખાલી મેદાન છે.

બચપણમાં ઘરનું વાતાવરણ સારું હતું એટલે વાંચન અને બહારની દુનિયાનું જ્ઞાન મારા સુધી પહોંચતું. ગામમાં અમારું કુટુંબ પ્રતિષ્ઠિત ગણાતું, કારણ કે અમલદારોમાં મારા પિતાની ગણના થતી. જોકે મારો ભણવાનો વારો આવ્યો ત્યારે અમારે નિર્ધનતાનો સામનો કરવો પડ્યો. ૧૯૫૪-૫૫ દરમિયાન મેં એસ.એસ.સી. ભાવનગરની આલ્ફ્રેડ હાઈસ્કૂલમાં કરેલું. સવલત એટલી જ કે ત્યાં મારા બનેવીનું એક મકાન રહેવા મળેલું. લોજવાળા મહિને ત્રીસ રૂપિયામાં બે ટાઇમ જમાડતા, પણ મારું મહિનાનું બજેટ વીસ રૂપિયા માંડ હતું. એટલે સાંજે જમરૂખ અને કેળાં ખાઈને પેટ ભરી લેતો. ત્યારે એક અભિલાષા એવી પણ હતી કે જે. જે. સ્કૂલ ઓફ આર્ટ્સમાં ચિત્રનો અભ્યાસ કરું, જે પૂર્ણ ના થઈ. તો પણ આજે હું ચિત્રકામ કરતો રહું છું.