એ ‘અંતરનાદ’ પર મહોર મારનારું એક જ પરિબળ હતું - પ્રેક્ષક

પૃથ્વી પરની સૌથી આરામદાયક એવી લેક્ચરરની નોકરી ત્યજી રંગભૂમિના પડકારનો સામનો કરવા તૈયાર થયેલા નિર્માતા, નિર્દેશક, અભિનેતા, લેખક, ગીતકાર સૌમ્ય જોશી અહીં ‘અંતરનાદ’ વાગોળે છે..

- સૌમ્ય જોશી

મને તો યાદ નથી, પણ કુટુંબવાળા ખોફભેર એ પ્રસંગ યાદ કરે છે. હું ચાલતા શીખ્યો એના થોડાક જ મહિના પછી ઘરથી ખાસે દૂર એક કન્સ્ટ્રક્શન સાઇટનાં પગથિયાં ઊતરીને પાયાના ખાડામાં જઈ બેસી ગયેલો. શોધાશોધના અંતે એ જગ્યાએ મળ્યો. પછી રખડવું એ આ બાળકનો જન્મસિદ્ધ હક છે, એવું ઘરવાળાઓએ નાછૂટકે સ્વીકારી લીધું. કુદરતે બનાવેલી અફાટ દુનિયાને જાણી લેવાની પ્રચંડ તરસે મારા નાના પગમાં એ સાહસ પૂર્યું હશે. એ તરસને કારણે જ ૨૦ બાય ૨૦નો વર્ગખંડ મને ક્યારેય સુચ્યો નઈ. સ્કૂલમાં મેં કેદીની જેમ પ્રવેશ કર્યો અને ૧૨ વર્ષ સુધી એ કહેવાતા જ્ઞાનસંવર્ધનના ધામને સેન્ટ્રલ જેલથી ઓછું કંઈ માન્યું નહીં. મારો ફંડા ક્લિયર હતો. પાંચ કલાક જેલમાં રહેવાનું 'ને પછી કેદીને સોંપાતા હોમવર્ક જેવા કામનો રીઢા ગુનેગારની નિષ્ઠાની નિષેધ કરવાનો. ‘ઘરકામ કેમ નથી કર્યું' એવા માસ્તરના સવાલનો ‘શું પૂછો છો, એ સમજાતું નથી’ એવા ડફોળ ભાવ સાથે સામનો કરવાનો. ૧૫ દિવસમાં શિક્ષક કંટાળે પછી વરસની શાંતિ. ટૂંકમાં, મેં ડફોળ બનવાનો ઇન્ટેલિજન્ટ નિર્ણય લીધો અને બદલામાં આખી સાંજની રખડપટ્ટીનો માર્ગ મોકળો કર્યો. આ અલગારી રખડપટ્ટીએ લેખક માટે જરૂરી એવું અનુભવનું ન ખૂટે એવું ભાથું મને બાંધી આપ્યું. નિદા ફાઝલીનો એક શેર છે.

‘ધૂપ મેં નિકલો, બહારો મેં નહાકર દેખો

જિંદગી ક્યા હૈ, કિતાબો કો હટાકર દેખો'