મને થતું કે હું ખોટે ઠેકાણે તો નથી આવી ગયો ને?

સાડત્રીસ વર્ષથી કાર્ટૂનિસ્ટ તરીકે સક્રિય રેડિયોલૉજિસ્ટ હેમંત મોરપરિયા બહોળા ચાહકવર્ગમાં લોકપ્રિયતા પામ્યા છે. મુંબઈ વસતા મોરપરિયાએ કાર્ટૂનિસ્ટ તરીકેની કારકિર્દી શી રીતે અપનાવી? ચાલો જાણીએ..

- બીરેન કોઠારી

કોલેજમાં હતો ત્યારે કોઈકે મારું ભવિષ્ય ભાખીને કહ્યું હોત કે, ‘આગામી વર્ષોમાં તું વ્યાવસાયિક ધોરણે રોજેરોજ કાર્ટૂન દોરીશ.' તો મેં એને પાગલ ગણીને હસી કાઢ્યો હોત. આંતરકોલેજ સ્પર્ધાઓમાં મળેલાં થોડાં ઇનામ, પોસ્ટ ગ્રેજ્યુએટ થતાં અગાઉ કોલેજના મેગેઝિનમાં પ્રકાશિત થયેલાં મેં ચીતરેલાં થોડાં કાર્ટૂન - આટલી મારી મૂડી હતી. ફોટોગ્રાફીનો પણ મને શોખ હતો.

કાર્ટૂન અને કોમિક્સ સાથેનો મારો લગાવ છેક બાળપણથી બંધાયેલો. હું વાંચતો થયો એથી પણ પહેલાં એ શરૂ થયેલો. કોમિક્સ મારા બાળપણના દોસ્ત હતા. મારાં માતાપિતાનું હું એક માત્ર સંતાન. એ બંને ડોક્ટર. એટલે દવાખાને જતાં રહે અને સાંજોની સાંજો હું એકલો હોઉં. કોમિક બુકમાં શું લખ્યું છે એ સમજ્યા વિના પણ, ફક્ત ચિત્રો જોઈને હું મારી મમ્મીને આખી વાર્તા આત્મવિશ્વાસથી કહી સંભળાવતો હતો. મારા કુમળા-વિકસતા મન પર તેનો ઊંડો પ્રભાવ પડ્યો.

મારા પિતાજી પુસ્તકપ્રેમી છે, એ આડેધડ પુસ્તકો ખરીદે છે. જોકે, પુસ્તકો ખરીદવાની આ સિવાયની બીજી રીત મારી જાણમાં નથી. પોતાની કાયમી ખરીદી સાથે મારા માટે તે, દસ પૈસાના એક લેખે મળતાં કોમિક્સ પણ લઈ આવતા. વીક એન્ડમાં સ્કૂલે જવાનું ન હોય ત્યારે મને વહેલો જગાડવા માટે કોમિક્સ આપતાં હતાં. મારી મોટા ભાગની સાંજો ડો. વિગાસ સ્ટ્રીટમાં આવેલા અમારા ચાલીના ઘરની બારીએ, કોમિક્સના સંગાથમાં વીતતી. એક તબક્કે મારી પાસે વિવિધ પ્રકારના બે હજારથી પણ વધુ કોમિક્સ હતા, પણ દરેક સારી બાબતનો અંત હોય છે એ ન્યાયે હું ‘મોટો’ થયો અને મમ્મીએ કોમિક્સ કાઢી નાખ્યાં!