છેલ્લું ટાણું

જાણે કોઈ બંધ દરવાજો એકાએક ખૂલી ગયો હોય એમ ઝબકારા સાથે ઝવેરબાનો ચહેરો દેખાયો. જે ચહેરો દર્શને બાપુજીની આંખે જોયો હતો. દર્શનને ઘડીકમાં આખું ચિત્ર મગજમાં બેસી ગયું

ફોન વાઇબ્રેટ કરતો હતો. ટ્રાફિકના કારણે ખિસ્સામાં હાથ જાય એમ ન હતો. બાપુજીની નાદુરસ્ત તબિયતનો વિચાર આવતાં દર્શનને એકાએક ફાળ પડી. બાઇક રસ્તાની સાઇડ પર લીધું. ખિસ્સામાંથી ફોન બહાર કાઢતાં તો તેને એકસામટા કેટલાય વિચારો આવી ગયા.

‘હલ્લો દર્શનભાઈ.’

‘જી.. બોલું છું. આપ કોણ?’ અજાણ્યો નંબર અને અજાણ્યો અવાજ સાંભળી દર્શન વિચારમાં પડી ગયો.

‘ઝવેરબા રજા લઈ ગયાં છે. તમારા બાપુજીને લઈને હમણાં જ આવી જાઓ.’ દર્શનને કાંઈ સમજાયું નહીં. કોણ વાત કરે છે? કોની વાત થઈ રહી છે? બાપુજીને લઈ આવવાનું શા માટે કહે છે? અડધી સેકન્ડમાં તો દર્શનના ચિત્તમાં કેટલાય સવાલો ઘૂમરાવા લાગ્યા.

‘તમે શું કહી રહ્યા છો કાંઈ સમજાતું નથી. કોણ ઝવેરબા? અને મારા બાપુજીને લઈને ક્યાં આવવાનું છે? તમે કોને ફોન કર્યો છે. ભૂલ તો નથી થતી ને?’

દર્શન ટ્રાફિકના રેડ સિગ્નલને જોતો સાઇડમાં ઊભો હતો. તેના મગજમાં પણ ટ્રાફિક જામ થઈ ગયો હતો.

‘તમે કેદારભાઈ દોશીના સન દર્શનભાઈ ને?’

‘જી હા..’ દર્શનના કપાળના સળ ઘાટા થવા લાગ્યા.

‘કેદારભાઈના ભાભી ઝવેરબા જે કોલકાતા હતાં તેમનું થોડીવાર પહેલાં દેહાવસાન થયું છે. એમની ઇચ્છા હતી કે કેદારભાઈને જાણ કરવી. બહુ મહેનત પછી તમારો નંબર મળ્યો છે. બહુ સમય નથી. તમે કેદારભાઈને લઈને બને તેટલા વહેલા આવી જાઓ. મારું એડ્રેસ તમને મેસેજ કરું છું.’

જાણે કોઈ બંધ દરવાજો એકાએક ખૂલી ગયો હોય એમ ઝબકારા સાથે ઝવેરબાનો ચહેરો દેખાયો. જે ચહેરો દર્શને બાપુજીની આંખે જોયો હતો. તેને ઘડીકમાં આખું ચિત્ર મગજમાં બેસી ગયું. સામેનું સિગ્નલ ગ્રીન થઈ ગયું હતું, પણ તે હજુ સાઇડમાં જ ઊભો હતો. તેણે કદી ઝવેરબાને જોયા ન હતા, પરંતુ તેમને યાદ કર્યા વિના બાપુજીનો દિવસ પસાર ન થતો. જાણે એવું જ લાગતું કે અમારી સાથે જ રહે છે.

‘તેઓ તો કોલકાતા રહેતાં હતાં. અહીં ક્યારે આવ્યાં અને..'

‘દર્શનભાઈ, હું એમનો નાનો દીકરો છું. અમે થોડા મહિનાથી ગુજરાતમાં શિફ્ટ થયા છીએ. મારાં મમ્મી ત્રણ દિવસ પહેલાં જ કોલકાતાથી આવ્યાં હતાં અને આજે સાંજે આવું બની ગયું.'