యువత మనదేశ భవిత!

1901 వ సంవత్సరం, స్వామి వివేకానంద బేలూరు మఠంలో బసచేసి ఉన్నారు. ఆరోగ్యం సరిగా లేకపోయినా ఉదయం, సాయంత్రం వాహ్యాళికి వెళుతూ ఉన్నారు.

- - శ్రీమతి టి. లక్ష్మి

1901 వ సంవత్సరం, స్వామి వివేకానంద బేలూరు మఠంలో బసచేసి ఉన్నారు. ఆరోగ్యం సరిగా లేకపోయినా ఉదయం, సాయంత్రం వాహ్యాళికి వెళుతూ ఉన్నారు.

శిష్యుడు వచ్చి ప్రణమిల్లి, 'స్వామీజీ! మీ ఆరోగ్యం ఎలావుంది?' అని అడిగాడు.

స్వామీజీ : ఈ శరీరం దయనీయ స్థితిలో ఉంది. కానీ మీరెవ్వరూ నా పనిలో సహాయపడటానికి ముందుకు రావట్లేదు.ఒక్కడినే ఏం చేయగలుగుతాను. ఈసారి బెంగాల్ భూమిలో పుట్టిన ఈ శరీరం మహా కార్యభారాన్ని మోయగలదా? ఇక్కడకు వచ్చే మీరందరూ పవిత్రాత్ములే! మీరందరూ పనిలో సహాయపడకపోతే నేను ఒక్కడిని ఏం చేయగలను?

శిష్యుడు : స్వామీజీ, త్యాగమూర్తులైన బ్రహ్మచారులు, సాధువులు మీ వెనుక ఉండి, వారి జీవితాల్ని మీ కార్యానికై అంకితమిస్తుండగా ఎందుకు ఇలా మాట్లాడుతున్నారు.

స్వామీజీ : సరే, ఈ దేశంకోసం పనిచెయ్యగల కొంతమంది యువకులు కావాలి. భవిష్యత్ కార్యానికై ఉన్నత వ్యక్తిత్వం, మేధస్సు, వినయవిధేయతలు కలిగి, ఇతరుల సేవకై సర్వం త్యాగం చేయగలిగి, నా ఆశయాలకు అనుగుణంగా తమ క్షేమంకోసం, దేశక్షేమంకోసం పనిచేయగలిగేది యువతే అని నా దృఢవిశ్వాసం. సాధారణ యువకులు ఎందరో వస్తున్నారు, ఇంకా వస్తారు కూడా! కానీ, వారి ముఖాలలో నీరసం, శక్తిలేని హృదయాలు, పనిచెయ్యలేని బలహీన శరీరాలు, ధైర్యం లేని మనస్సులు. వారివలన ఏం పని జరుగుతుంది.నచికేతుడిలాంటి దృఢవిశ్వాసం, సంకల్పం గల యువకులు పది పన్నెండు మంది లభిస్తే ఈ దేశపు ఆలోచనలను, ఆశయాలను నూతన పంథాలోకి మార్చివేయగలను.

శిష్యుడు : ఎంతోమంది యువకులు మీ దగ్గరకు వస్తున్నారు కదా! వారిలో మీరు చెప్పిన నచికేతుని వంటి వారు లేరా?