சேப்பு கலர் பேனா மூடி

அரிசியைப் பொடியாக்கி வேகவேகமாய் இறைப்பதாக இருக்கிறது.. மழை.

- கவிஜி

டியூஷன் ஆரம்பிக்கும் போதே மழையும் ஆரம்பித்து விட்டது. இரவும் குளிரும் இணை சேர்ந்து உருண்டு புரள.... மேட்டில் இருந்து கீழ்நோக்கி செம்மண் கலந்து சேறோடு அடித்துக்கொண்டு செல்கிறது மழைநீர். கலகலவென பாதையில் நீரோடும் சத்தம் மழைக்குள் நீரே கல்லென உருள்வது போல.

எப்போதும் குடை கை வசம் இருக்க.. டியூசன் விடவும் பிடித்துக்கொண்டு நடந்து விட்டோம்...நானும் வெள்ளையும்.

குடை தலையை வேண்டுமானால் நனைக்காமல் காக்கலாம். முதுகு கால் கைகள் என்று வெடவெடத்து விறுவிறுக்க செய்து விட்டது. கால்களைக் கவ்வும் மழைநீரின் குளுமை கடும் நடுக்கத்தை கொத்திக் கொத்திப் போனது. வழக்கம்தான் என்றாலும்.... வீடு சேர்ந்தால் போதும் என்றானது. வீட்டுக்குள் நுழைந்து நனைந்த பைக்கட்டை திண்ணையில் வைத்து தாத்தாவிடம் புத்தகத்தை எடுத்து வெளியே எடுத்து பரப்பி வைத்து காய வைக்க சொல்லிவிட்டு அப்படியே.... அதற்குள் சட்டையும் கழற்றி...

அப்போதுதான் கவனித்தேன். சட்டை பட்டியில் கேம்லின் பேனாவின் மூடி மட்டும் மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. அதன் உடலைக் காணவில்லை. திக் என்று தூக்கிவாரி போட்டது. திணறிக்கொண்டு வந்த தடுமாற்றத்தை பிற்காலத்தில் panic என்ற வார்த்தையாக உணர்ந்திருக்கிறேன்.

பேனாவை எப்போதும் வெளிப்பக்கமாக கொக்கி போல சட்டையில் மாட்டும் பழக்கம்... எப்படியோ அதை திருகிக் கழன்றுக் கொள்ள செய்திருக்கிறது. அழுகை பூத்து விட்டது. உதடு பிதுங்கிவிட்டது.