Much Ado About Nothing சந்திரா தட்டெழுத்துப் பள்ளி

வாசலில் அழைப்பு மணி கேட்டதும் என் மர இருக்கையிலிருந்து எழுந்திராத வண்ணம், அப்படியே திரும்பி, இரும்புக்கம்பி ஜன்னலின் வழியே பார்க்கிறேன். ஒரு வயதான நபர் நின்று கொண்டிருக்கிறார்.

- ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் எஸ். ரமேஷ்

"சார், சார்!" என்று அழைக்கிறார்.

வருடங்களாக எனக்கு உண்டான பழக்கம் என்னவென்றால், என்னிடம் வருபவர்களை நான் காக்க வைப்பதில்லை. உடனுக்குடன் விஷயம் என்னவென்று கேட்டு அதை பைசல் செய்துவிடுவது என் வழக்கம். எனக்காக ஒருவரையும் காக்க வைப்பதில்லை. இதை ஒரு நல்ல வழக்கமாகக் கடைபிடித்து வருகிறேன்.

''சார்.. சார். இதோ வந்துட்டேன்" என்றபடி என் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து என் சிறு அறையை விட்டு வெளியேறி, (அது வாசல் திண்ணையை ஒட்டித்தான் உள்ளது) வாசல் கதவைத் திறந்து "வாங்க சார்! உள்ள வாங்க!" என்று அழைக்கிறேன்.

அவருக்கு அறுபதைத் தாண்டிய வயதாயிருக்கலாம். தலையெல்லாம் பனிபோல வெண்நரை. சட்டைக்குள் குளிருக்கு இதமாக கழுத்தளவு வரை மூடிய பனியன் ஒன்றை அணிந்திருக்கிறார். முகத்தில் எந்த சமயச் சின்னமும் இல்லை. கருப்புக் கண்ணாடி அணிந்திருக்கிறார்.

"சார், நீங்க தான செல்வநாதன்?"

"ஆமா சார்"

"உங்களைத்தான் ஒரு விஷயமா பாக்க வந்தேன். கவர்மெண்ட் பிளீடர் பெரிய தர்மர் என்னைய உங்க கிட்ட அனுப்பினாரு. ப்ரீயாத்தான் இருக்கீங்களா? இல்ல பிசியா இருக்கீங்களா?" என்கிறார்.

"இல்ல சார். படிச்சுக்கிட்டு இருந்தேன். நீங்க வாங்க. இங்க உக்காருங்க. இதுதான் என்னோட ரூம். என் வீட்டுல யாரும் என்னைய தொல்லை பண்ணுறதில்ல. நான் பாட்டுக்கு இங்க உக்காந்துகிட்டு, எழுதிக்கிட்டு, என் வேலைய பாத்துக்கிட்டு இருப்பேன். வேளா வேளைக்கு காப்பி, டீ இங்கயே வந்துரும்" என்கிறேன்.