મનોગ્રહ

આખરે અવની સૂઈ ગઈ છે એવું લાગતાં એ ઊઠ્યો, અગાસીમાં ગયો. આકાશમાં હતા એટલા બધા તારાઓ એની સામે રહસ્યભર્યું સ્મિત કરી રહ્યા. સોમેશ્વરની આંખો એમાં ક્યાંક ઓળખાણ શોધી રહી

- ડો. સ્વાતિ નાયક

‘અચ્યુતમ કેશવમ..' કૃષ્ણમંદિરમાં કૃષ્ણજન્મની રમઝટ પૂરી થવામાં જ હતી. સોમેશ્વરે ઉતાવળ કરવી પડે એમ હતી. બસ, પાંચેક મિનિટમાં અવની બહાર આવે તે પહેલાં આ છેલ્લા સિગ્નલ મોકલાઈ જાય તો ગંગા નાહ્યા.

‘જલ્દી કર સોમેશ્વર, થોડી સેકન્ડની ભૂલ એટલે અંતરિક્ષમાં કેટલાં પ્રકાશવર્ષ પાછળ પડી જવાય? ન ચાલે સોમેશ્વર.’ મનમાં બબડીને સોમેશ્વરે છેલ્લો સિગ્નલ ઝડપથી મોકલ્યો અને પોતાનો સામાન સંકેલી બ્રિફ્લેસમાં ભરીને બ્રિકેસ ગાડીની સીટની નીચેનું ખાનું ખોલીને મૂકી દીધી કે તરત જ અવની પૂજાની થાળી લઈને આવી ’ને રોજની જેમ બોલી, ‘અહીં મંદિરની બહાર સુધી આવો છો, કલાકો સુધી ઊભા રહો છો, તો અંદર આવતા હો તો!'

હંમેશની જેમ સોમેશ્વરે જવાબ આપ્યો, ‘મને ખુલ્લા આકાશમાં ભગવાન દેખાય છે. બંધ મંદિરમાં નહીં. મારી શ્રદ્ધા જુદી છે.’

ઘર સુધી બંને લગભગ મૌન રહ્યા. બંનેના મનોજગતમાં જુદી-જુદી દુનિયા ઊઘડતી-બીડાતી રહી. ઘરે, આઠ માળના એપાર્ટમેન્ટના પેન્ટહાઉસમાં પહોંચીને બંને કપડાં બદલી સૂતા ત્યારેય બંનેના મગજમાં અલગ-અલગ દુનિયા જ હતી. અવની આવતીકાલે છડીનોમના થાળમાં શું બનાવવું એનો વિચાર કરતી હતી અને સોમેશ્વર કઈ રીતે ફરી રાત્રે એક વાગ્યે ખુલ્લા આકાશ નીચે પોતાનું કામ કરી શકાશે એ વિચારતો હતો. એને સતત લાગતું હતું કે એની આસપાસ કોઈ છે, વાત કરવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યું છે. છેલ્લો સિગ્નલ મોકલ્યો ત્યારે મશીનમાં આજે એક કંપન અનુભવાયું હતું. આછો થડકાર. કદાચ આજે કશુંક સામે છેડે પહોંચ્યું હતું અને જવાબમાં એને બોલાવી રહ્યું હતું. સોમેશ્વરે અવની તરફ જોયું, અવની એના તરફ જ જોતી હતી. એનું ખાલીખમ હૃદય ઘડિયાળની બેજાન ટીકટીક જેવું ધબકી રહ્યું હતું. કાશ સામે છેડે થડકાર પહોંચે, બાળક વગરની ખાલીખમ દુનિયાની નિરર્થકતા સોમેશ્વરને સમજાવી શકાય અને ચમત્કાર થાય 'ને સોમેશ્વર ડોક્ટર પાસે ટ્રીટમેન્ટ લેવા આવે. બંનેની સાથે સારવાર થવી જરૂરી હતી. આઠમની માનતા ફળે તો.. લાલો એને આંગણેય ખેલે. એક ઊંડી આશા અવનીની પાંપણોના ગર્ભમાં ફરકી રહી હતી.