હૃદય એટલે ભૌતિક અર્થમાં અંગ અને અભૌતિક અર્થમાં અનુભૂતિ...

એક એવી કથા છે કે ભગવાને સૃષ્ટિની રચના કરી અને બધી વસ્તુઓ યોગ્ય જગ્યા પર ગોઠવી. એમાં છેલ્લે સત્ય વધ્યું, ઘણું વિચાર્યા બાદ ભગવાને સત્યને માણસના હૃદયમાં મૂક્યું !

- મિલી મેર

એક મુઠ્ઠીભર હૃદયના ગોખમાં

કેટલું, કેવું સમાતું હોય છે

'છે મારું કો અખિલ જગમાં?’ - પ્રકૃતિ વચ્ચે ઊભા રહીને એક કવિ આવી બૂમ પાડે છે. આટલું પૂછતા તો ચપળ વાદળી ચાલી ગઈ, ઝરણું પોતાના વહેણમાં આ પ્રશ્ન ડુબાવીને વહેતું રહ્યું. પાસે ઊભેલા બુઢ્ઢા વડલાએ નકારમાં માથું ધુણાવ્યું. પર્વતોએ પ્રશ્નને પડઘામાં ફેંકી દીધો. તારલિયા સૌ જાણે બધિર બની ગયા, વીજળી તો પૂછવાનો મોકો જ ક્યાં આપે છે. કવિને થાય છે કે જો આ પ્રકૃતિ આમ જવાબ આપે તો બીજા સગા સ્વજનોને તો શું પૂછવાનું! આખરે કવિએ પોતાની અંદર રહેલા હૈયાને પૂછ્યું, ‘જગમાં કોઈ મારું નથી, તું તો મારું છો ને?’, હૈયાએ લાજ શરમ મુકીને સ્પષ્ટ કહ્યું, ‘તું ન માલેક મારો, હું તારામાં વસું અવર કાજે.' કવિ એક ક્ષણ ધૂંઆપૂંઆ થઈ ગયા, પણ પછી વિચારે છેઃ ‘બીજા માટે મારી અંદર...તો મારા માટે બીજાની અંદર સ્નેહભીના હૈયા શું નહીં વસતા હોય?’