સોશિયલ મીડિયા

ખ્યાતિકાંડ પછી શું?

- શૈશવ વોરા

મારો એક ચડ્ડીબડી છે, જેનાં મમ્મી પણ મારાં મમ્મી-પપ્પાની જેમ ડૉક્ટર છે અને એ બધાં લગભગ એક જ બેચના ડૉક્ટર્સ છે, જે બેહરામજી જીજીભોય મેડિકલ કૉલેજ અમદાવાદથી પાસ આઉટ છે, ઉંમર વર્ષ ૮૫..! હવે મારો એ ચડ્ડીબડી પોતે પણ મેડિકલ ફિલ્ડ સાથે જ સંકળાયેલો છે. એ હંમેશાં મને એમ કહે કે, ‘આ જગતમાં ડૉક્ટર્સ જેવી અમાનવીય જાતિ એક પણ નથી.’

હું પણ હંમેશાં જવાબ આપ્યા વિના મારા મુખમંડળ ઉપર પ્રશ્નાર્થ ચિહ્ન લાવું ત્યારે એનો જવાબ હોય, ‘જો શૈશાવ્યા, મને ખબર છે તારાને મારા ઘરમાં બધાય ડૉક્ટર્સ છે, પણ હવે જે ચાલ્યું છે એ માણસાઈની તમામ લિમિટ્સ પાર કરી ગયું છે. પોતાનો ધંધો ચલાવવા માટે આ લોકો કોઈ પણ હદ સુધી જાય છે. બિચારા પેશન્ટની જિંદગીનો કોઈ વિચાર જ નથી કરતું. આપણાં માબાપના ઍથિક્સ અને એમના જીવનની હાર્ડશીપ આ હવેની જનરેશન ના સહન કરી શકે. દરેકને સિમ્બોલવાળી ગાડી જોઈએ છે અને કોર્પોરેટ હૉસ્પિટલ થયા પછી રીતસર વેતરે છે. આપણાં મા-બાપોએ સ્કૂટર ઉપર જિંદગી કાઢી.’

હું જવાબ આપું, ‘સામે કોર્પોરેટ સર્વિસ પણ મળે છે ને?’