നഷ്ടപ്പെട്ട നീലാംബരി

പതിനേഴാം വയസ്സിൽ കാഴ്ച നഷ്ടമായ ഫെബിൻ മറിയം ജോസ് കോളജ് അധ്യാപികയായ വിജയകഥ

- വി.ആർ. ജ്യോതിഷ്

ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ചതും മനോഹരവുമായ കാര്യങ്ങൾ കാണാനോ സ്പർശിക്കാനോ കഴിയില്ല. അവ ഹൃദയം കൊണ്ട് അനുഭവിക്കണം. ഹെലൻ കെല്ലർ

ഒരുവേള പഴക്കമേറിയാൽ ഇരുളും മെല്ലെ വെളിച്ചമായി വരും' എന്നല്ലേ കവിവചനം. പെയ്തു തോര ത്ത മഴയില്ലാത്തതുപോലെ എല്ലാ ഇരുട്ടും കാലം കഴിയുമ്പോൾ വെളിച്ചമാകും. ഞാൻ പഠിച്ച തിരുവനന്തപുരം വിമൻസ് കോളജിൽ ഫിലോസഫി അധ്യാപികയായി വരുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഉൾവെളിച്ചം നിറയുകയാണ്.

പത്തനംതിട്ട മാക്കാം കുന്നാണ് എന്റെ പിതാവ് കെ.ജോൺ ജോസഫിന്റെ സ്വദേശം. കൂട്ടാണിക്കൽ കുടുംബം. അമ്മ ലിസി കുഞ്ചാക്കോ, അമ്മയുടെ വീട് പത്തനംതിട്ട തന്നെ നരിയാപുരത്ത്. എനിക്കൊരു സഹോദരിയുണ്ട്. ഫ്ലെമിൻ. ഡന്റിസ്റ്റാണ്. അച്ഛന്റെ അമ്മയുടെ പേരാണ് മറിയം. അങ്ങനെയാണ് എന്റെ പേര് ഫെബിൻ മറിയം ജോസ് എന്നാകുന്നത്. സൗദിയിലെ കമ്പനിയിൽ ഫിനാൻഷ്യൽ കൺട്രോളറാണ് അച്ഛൻ. അമ്മ വീട്ടമ്മയും. ഞങ്ങൾ ജനിച്ചതും പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസുവരെ പഠിച്ചതും സൗദിയിലെ ദമാമിലാണ്.

ഗൾഫ് യുദ്ധകാലത്തു മാതാപിതാക്കൾ സൗദിയിലായിരുന്നു. അമ്മ പറഞ്ഞ സംഭവമാണ്. യുദ്ധം കഴിഞ്ഞു കുറച്ചു നാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ യുദ്ധകാലത്തെ ഗൾഫിനെക്കുറിച്ച് ഒരു പരമ്പര പത്രത്തിൽ അച്ചടിച്ചു വന്നു. അതിൽ ഫെബിൻ എന്നും മിൻ എന്നും പേരുള്ള ഇരട്ടസഹോദരിമാരായ രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു സ്റ്റോറി ഉണ്ടായിരു ന്നു. അതുവായിച്ചപ്പോൾ അമ്മയ്ക്കു തോന്നി ജനിക്കാൻ പോകുന്നതു പെൺകുഞ്ഞുങ്ങളാണെങ്കിൽ ഇതേ പേരുകൾ ഇടണമെന്ന്. അങ്ങനെയാണു മൂത്തമകളായ ഞാൻ ഫെബിനായത്. ഇതൊരു അറബി പദമാണ്. സന്തോഷം എന്നാണു വാക്കിന്റെ അർഥം. ജീവിതത്തിൽ എപ്പോഴും സന്തോഷത്തോടെയിരിക്കാനാണു ശ്രമിക്കുന്നത്. ജീവിതത്തിന്റെ പകുതിവഴിയിൽ കാഴ്ച പോയപ്പോഴും ഞാൻ അങ്ങനെ തന്നെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

ഗൾഫിലെ കുട്ടിക്കാലത്തു സംഭവബഹുലമെന്നു പറയാൻ ഒന്നുമില്ല. പഠനത്തിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധയുള്ള ഒരു കുട്ടി. പിന്നെ, നന്നായി വായിക്കുമായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും ക്ലാസിക്സ്, ചാൾസ് ഡിക്കൻസിന്റെ പുസ്തകങ്ങളൊക്കെ കുട്ടിക്കാലത്തേ വായിച്ചു തീർത്തു.