முதல் மனிதன்

நேசிக்காமல் இருப்பதென்பது ஒரு துரதிருஷ்டம். இன்று நாம் எல்லோரும் இந்த துரதிருஷ்டத்துக்கு இரையாகிக் கொண்டிருக்கிறோம். - ஆல்பெர் காம்யு காம்யு - இந்த பெயரே எம்மில் ஆழ்ந்து பதிந்த ஒரு தூரத்து நினைவோடை போல தான் இருக்கிறது.

- கவிஜி

அவரின் "அந்நியன்" நாவலில் அபத்தம் என்றொரு வடிவத்தின் வழியே அவர் வாழ்வை பார்த்த விதம் உலகை உலுக்கியது. எதையெல்லாம் உறவுள்ள தருணமாக நினைத்தோமோ அதையெல்லாம் மறு பரிசீலனை செய்ய வைத்தது. காரண காரிய ரீதியாக உலகை புரிந்து கொள்ள விழையும் மனிதனுக்கு விளக்கங்களை அளிக்காத உலகத்தின் மறுப்பு தான் அபத்தம் என்கிறார். சரி தானே. இங்கு பதில்களை விட கேள்விகளே அதிகம் மிஞ்சுகின்றன. நீ யார் என்பதற்கு பெயரை பதிலாக சொல்ல தான் இந்த உலகம் பழக்கியிருக்கிறது.

காம்யுவிற்கு இது நூற்றாண்டு.

இந்த தருணத்தில் அவரின் கடைசி நாவல்... "முதல் மனித”னை படிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. படிக்கப் படிக்க நமக்குள் இருக்கும் முதல் மனிதன் வெளியே வரும் தருணத்தை விளக்க காம்யுவாக தான் ஆக வேண்டியிருக்கிறது. இரு முறை படித்த பிறகே ஒரு முறை புரிய நேரிட்டது. வாழ்வின் ஆழத்தை... வடிவத்திலும் ஆழமாகவே வடித்திருந்த லாவகம் விரிந்து கொண்டே செல்லும் பிரபஞ்சம் போன்றது. நின்று நிதானிக்க இடமில்லை. நிகராக நகர்ந்து கொண்டே செல்வதில் தான் காம்யு நண்பர் ஆகிறார்.

1957-இல் நோபல் பரிசு வாங்குகிறார். 1960-இல் ஒரு விபத்தில் மரணமடைகிறார். இன்னும் கொஞ்சம் நாள் இருந்திருந்தால்... இன்னும் கொஞ்சம் மானுடம் புரிய... மனிதன் மல்லுக்கட்டியிருப்பார். இயற்கை தற்செயலாகச் செய்யும் சல்லித்தனங்களில் இந்த மாதிரி விபத்துகள் நிகழ்ந்து நம்மை எங்கோ ஓரிடத்தில் நிறுத்தி விடுகின்றன.