நீர் அடித்து நீர்

அவள் மிகவும் களைப்பாக உணர்ந்தாள். வழக்கமாகச் செய்யும் வேலைகளைக் கூடச் செய்யவில்லை. சோர்வைக் கூட்டும் நாட்களும் இல்லை.

- ராம் சுரேஷ்

ஆனால், தலை கனத்து பெரிய வலி வருவதற்கான அறிகுறிகள் தெரிந்தன. உடல் களைக்கவில்லை, மூளைதான் களைத்திருக்கிறது என்பது புரிந்தது.

என்ன செய்கிறோம் என்பதே தெரியாமல் பெட்டியை எடுத்து கட்டில் மேல் வைத்தாள். நாலைந்து நாட்களுக்கான துணி எடுத்துக்கொள்ளலாமா? அப்படியென்றால் நாலைந்து நாட்களில் சரியாகிவிடும் என்று நினைக்கிறேனா? சரியாக வேண்டும் என்றாவது நினைக்கிறேனா? இனிமேல் அவனுடன் வாழ முடியும் என்று நினைக்கிறேனா?

Irreversible. தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டாள். இது வழக்கமாக வரும் பிரச்னை இல்லை. அவன் எல்லை மீறிவிட்டான். நானும்தான். ஆனால், முதலில் எல்லை மீறியது அவன்தான்.

தொட்டிலில் குழந்தை சிணுங்கும் சத்தம் கேட்டது. பால் கொடுக்கும் நேரம். குழந்தை. என் நிலைமைக்கு இது தேவையா?

கல்யாணம் ஆனதுதான் தெரியும். மறுமாதமே கர்ப்பக்கருவியில் இரு கோடுகள். ஆனால், அப்போதெல்லாம் தெரியாது இவன் இந்த எல்லைக்கெல்லாம் போவான் என்று.

குழந்தையை எடுத்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டாள். நான்கு மாதங்களில் முகம் பார்க்கத் தெரிந்துவிட்டிருந்தது. சிணுங்கல் குறையாமலேயே வாய் நிறையச் சிரித்தது. 

குழந்தையின் சிரிப்பு ஒரு தொற்று. மனத்தின் தீவிரக் கவலையையும் மீறி முகம் புன்னகைத்தது. அவன் பார்த்துவிடப் போகிறான் என்று அனிச்சையாக வாசலைப் பார்த்தாள்.

ஏன்? சிரிக்கக் கூடாதா? அதற்குக்கூட உரிமையில்லாத அடிமையா நான்? இப்போதும் அவனைக் காணோம். வெளியே கிளம்பிவிட்டான்.

நண்பர்களைப் பார்ப்பான். ஏன், பாருக்குக் கூட போயிருப்பான். அங்கே அவன் சிரிக்க மாட்டானா? தன்னை நம்பி வந்த ஜீவனைக் கதறவிட்டு வந்திருக்கிறோமே என்று கொஞ்சமாவது யோசிப்பானா? கிரிக்கெட் புட்பால் என்று கிட்டிப்புள் வரை எல்லா விளையாட்டையும் அலசுவான்கள்.