વિઝા વિમર્શ

પ્રવેશ નિયંત્રણ (અમેરિકા અને આપણે)

-  ડો.સુધીર શાહ

એક જબરજસ્ત મોટી શિપ મધદરિયે જઈ રહી હતી. એમાં પાંચસો પેસેન્જરો હતા. ત્રણસો જેટલા શિપના ચાલકો અને એમાં કામ કરનારાઓ હતા. કુલ આઠસો વ્યક્તિઓ એ શિપની અંદર હતી. વખત આવે, જરૂર પડે, શિપ જો ડૂબવા માંડે તો, બચાવ માટે એ શિપમાં નાના-નાના વીસ જેટલા હોડકાઓ હતા. એ દરેકમાં વધુમાં વધુ દસ વ્યક્તિઓ બેસી શકે એટલી એ હોડકાઓની ક્ષમતા હતી. જો જરૂર પડે તો એ શિપમાંની બસ્સો વ્યક્તિઓ એ હોડકામાં બેસીને પોતાનો જીવ બચાવી શકે.

બન્યું એવું કે મધદરિયે જ એ શિપનું મશીન ખોટકાઈ ગયું. એના તળિયા ની લોખંડી પાટો ખસી ગઈ. શિપમાં પાણી ભરાવવા લાગ્યું. શિપ ડૂબવા માંડી. શિપના બધા પેસેન્જરો અને કામ કરતી વ્યક્તિઓએ ધડાધડ શિપની અંદર આવેલ લાઇફ બોટોને દરિયામાં ઉતારી. જેને તક મળી એ દસ-દસ જણા દરેક લાઇફ બોટમાં બેસી ગયા. આમ કુલ આઠસો માંથી બસ્સો વ્યક્તિઓ એ લાઇફ બોટમાં બેસી ગઈ. બાકીની છસ્સો વ્યક્તિઓ પાણીમાં ડૂબવા માંડી. બચાવો... બચાવોની બૂમો પાડવા લાગ્યા. લાઇફ બોટમાં બેસેલ વ્યક્તિઓએ આ બધી ડૂબતી વ્યક્તિઓને જોઈ, એમાંની જે વ્યક્તિઓને એમનાં સગાંસંબંધી હતા એમને એમણે પોતપોતાની લાઇફ બોટમાં ચડાવી દીધા. આ એમની મોટી ભૂલ હતી. લાઇફ બોટ તો દસ વ્યક્તિઓનો જ ભાર સહન કરી શકે એમ હતી. વધારાની બે-પાંચ-દસ વ્યક્તિઓ લાઇફ બોટમાં ચઢતાં એ લાઇફ બોટો ડૂબી ગઈ અને સૌ પ્રથમ લાઇફ બોટમાં જઈને બેઠેલી દસ વ્યક્તિઓ પણ એમણે જેમને ઉગારવા માટે પોતાની લાઇફ બોટમાં લીધા હતા તેઓ પણ એમની જોડે જ ડૂબી ગયા.