ઉત્સવથી આફત સુધી સાથે રહેવાની ભાવના એટલે રક્ષાબંધન

માનવીય સંબંધોમાં ભાઈ-બહેનનું હેત એવી લતા છે, જે રાખડીના સૂતરના તાંતણે લીલીછમ્મ કોળે છે. આ સંબંધ બાળપણની ‘પોચી પૂનમ’ના આનંદથી લઈને જીવનની કઠિન ક્ષણોના સધિયારા સુધી અનેરો સંબંધ છે.

- મિલી મેર

કોઈ નગરની ઊભી બજારે આવેલી રમકડાંની એક દુકાનમાં એક યુવાન આવે છે, દુકાનદારના હાથમાં બે કવર આપે છે. એક કવર સાદું સફેદ અને બીજું માંગલ્યપૂર્ણ. વેપારી આ અજાણ્યા યુવાનને કુતૂહલથી જોતા કવર ઉઘાડે છે. સાદા કવરના પાંચસોપાંચસોની નોટની થપ્પી છે અને બીજા કવરમાં કોઈક દીકરીનાં લગ્નની કંકોતરી છે. વેપારી આ નવા યુવાનને પ્રશ્નાર્થ નજરે જોઈને પૂછે છે: ‘તમે કોણ?’

યુવાન સ્મિત સાથે કહે છે: ‘વર્ષો પહેલાં આ રસ્તેથી એક નાનકડાં ભાઈ-બહેન નીકળ્યાં હતાં. તમારી દુકાન પાસે પહોંચતા શો-કેસમાં રાખેલી એક મજાની ઢીંગલી જોઈને નાની બહેને ભાઈ પાસે એ ઢીંગલી માગી હતી. ભાઈ એને લઈને દુકાનમાં આવ્યો અને તમને ઢીંગલી આપવા કહ્યું. તમે નાનકડા ભાઈને ઢીંગલી આપી. ભાઈએ પોતાના ખિસ્સામાંથી શંખલા- છીપલાં કાઢીને, ટેબલ પર ઢગલો કરીને, તમને ઢીંગલીની જેટલી કિંમત થાય એટલા કાપીને બાકીના પાછા આપવા કહ્યું હતું. તમે થોડા શંખલા લીધા અને બીજા એને પાછા આપ્યા હતા. એ બેઉ ભાઈ-બહેન હરખાતાં ઢીંગલી નીકળી ગયાં હતાં.’