ഞാങ്ങാട്ടിരിയിലെ നല്ലോർമകൾ

നിലാവെട്ടം

- ഗിരിജ വാര്യർ

ഇത്, ഞാങ്ങാട്ടിരി... കുന്നുകളും കുഴികളും പാറക്കെട്ടുകളും ഭാരതപ്പുഴയും പേരുകേട്ട അമ്പലങ്ങ ളും ഒക്കെയുള്ള ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമം. കപടതകൾ അന്യമായ ഒരു വള്ളുവനാടൻ ഗ്രാമം...

എന്റെ വിവാഹത്തിനു ശേഷം വളരെ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് ഈ സ്ഥലപ്പേരുതന്നെ കേൾക്കുന്നത്. വളരെ വികൃതവും വിശേഷപ്പെട്ടതുമായ ഒരു പേരായാണ്. അന്ന് ആദ്യം തോന്നിയത്. പക്ഷേ, അടുത്തറിഞ്ഞപ്പോൾ പേരിലൊന്നും ഒരു കാര്യവും ഇല്ലെന്ന് മനസ്സിലായി. കാരണം, പ്രകൃതിഭംഗികൊണ്ട് അത്രയും സുന്ദരമാണ് ഞാങ്ങാട്ടിരി എന്ന ഈ പ്രദേശം. ആ പേരിൽ തന്നെ ഒരു വള്ളുവനാടൻ നൈർമല്യം തുളുമ്പുന്നുണ്ടെന്നും എപ്പൊഴൊക്കെയോ പിന്നീട് എനിക്ക് തോന്നി. ഞാങ്ങാട്ടിരി ഭഗവതി ക്ഷേത്രവും അങ്ങനെത്തന്നെ.

വലിപ്പം നോക്കുകയാണെങ്കിൽ ഇത്തിരി ചെറുതാണെങ്കിലും പ്രശസ്തി കൊണ്ടും ഭക്തരുടെ അനുഭവങ്ങൾ കൊണ്ടും കൊടുമുടിയുടെ തുഞ്ചത്ത് തന്നെയാണ് ഇവിടം. സുന്ദരിയായ ദേവിയുടെ പിറകിൽ ദേവിയുടെ ഉണങ്ങാനിട്ട ഒരു വെള്ളിക്കസവുള്ള ചേല പോലെ, നിശ്ശബ്ദം ഒഴുകിനീങ്ങുന്ന ഭാരതപ്പുഴ. ഭാരതപ്പുഴയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ചെറിയ കേറ്റത്തിൽ ഒരു പീഠഭൂമിയിൽ, തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ക്ഷേമാന്വേഷണം നടത്തുന്ന ഒരമ്മയായാണ് അവിടത്തെ ദേവിയെ ഞാൻ കാണാറ്. എന്ത് പ്രശ്നത്തിനും ഒരു പ്രതിവിധി കണ്ടെത്തിക്കൊടുക്കുന്ന സ്നേഹമയിയായ ഒരമ്മ.

കാലം ഇത്ര പുരോഗമിച്ചിട്ടും പഴയ ചിട്ടകളുടെ നേർവഴിയിൽ തന്നെയാണ് ഇപ്പോഴും അവിടത്തെ സമ്പ്രദായങ്ങൾ. ഭക്തരുടെ മുട്ടുകൾ നാളികേരങ്ങളിലൂടെ ഉടച്ചുതീർക്കുന്ന, മഞ്ഞമുണ്ടുടുത്ത എമ്പ്രാന്തിരിമാർ. പുഷ്പാഞ്ജലി പ്രസാദമായ കടുംപായസം ഇലച്ചീന്തിലും, പിന്നെ കടലാസിലും പൊതിഞ്ഞു കെട്ടിക്കൊടുക്കുന്ന കഴകക്കാർ... കാലത്ത്, നേരത്തേ എമ്പ്രാന്തിരിമാർക്ക് ഗോപുരവാതിൽ തുറന്നുകൊടുക്കാനും, തിടപ്പിള്ളിയിൽ തലേന്ന് രാത്രി തന്നെ ചാണകം മെഴുകിയിട്ട് ഇനിയും ഒരൽപം ചൂടു ബാക്കിനിൽക്കുന്ന വിറകടുപ്പിൽ തീ പൂട്ടിക്കൊടുക്കാനും ഊഴമിട്ട് കാത്തിരിക്കുന്ന കഴകക്കാർ... കഴകക്കാർ തന്നെ തേച്ചുമിനുക്കി, ചുറ്റമ്പലത്തിൽ വെള്ളം വലിയാൻ വെച്ചിരിക്കുന്ന ശ്രീലകത്തെ ഓട്ട് വിളക്കുകൾ, നീളക്രമമനുസരിച്ച് ചാർത്താൻ സോപാനപ്പടിയിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന നാക്കിലയിലെ ഉണ്ടമാലകൾ, ദേവിക്ക് വഴിപാടായി കഴിക്കുന്ന മധുരം ചേർക്കാത്ത പാൽപ്പായസം... ഇതൊക്കെ ഇന്നും ഈ അമ്പലത്തിലെ പ്രത്യേകതകളാണ്. അമ്പലത്തിലെ മാലയറയിൽ വിരിച്ചിട്ട നാക്കിലയിൽ തുളസിയും ചെത്തിയും നന്ത്യാർ വട്ടവും താമരയും.