തെക്കിനിയിലെ ഓർമച്ചിത്രം

നിലാവെട്ടം

- ഗിരിജ വാര്യർ

ഇതാ, ഇപ്പോ സുഭദ്രേടത്തിയും  ഞങ്ങളെ ഒക്കെ വിട്ടു പോയിരിക്കുന്നു...

ഇന്ന് കാലത്താണ്. അപ്രതീക്ഷിതമായി ആ ദുരന്തവാർത്ത എത്തിയത്. കുറച്ചു ദിവസമായി അനാരോഗ്യത്തിന്റെ അനുരണനങ്ങളോടെയായിരുന്നുവെങ്കിലും ഇടയ്ക്കൊക്കെ സുഭദ്രേടത്തിയുടെ ഫോൺ കോൾ കുളിർക്കാറ്റ് പോലെ എന്നെ തേടിയെത്തിയിരുന്നു. എനിക്ക് ആരൊക്കെയോ വേണ്ടപ്പെട്ടവർ ഉണ്ടെന്ന തോന്നലുളവാക്കുന്ന അപൂർവം ചില ഫോൺ കോളുകളിൽ ഒന്ന് സുഭദ്രേടത്തിയുടേതു തന്നെ ആയിരുന്നു, എന്നും ചില സാന്നിദ്ധ്യങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്. ദൂരെ എവിടെയാണെങ്കിലും ആ ഒരു സാന്നിദ്ധ്യം ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞാൽ മതി, ഇവിടെ സുരക്ഷിതമായ ഒരു പിടിവള്ളിയുടെ അറ്റം ഉണ്ടെന്ന ഒരു സുരക്ഷിതത്വ ബോധമാണ്.

കുട്ടിക്കാലം മുതലേ സുഭദ്രേടത്തിയെ അറിയാമായിരുന്നുവെങ്കിലും അന്നൊക്കെ സുഭദ്രേടത്തിക്ക് ഒരു രാജകുമാരിയുടെ തലയെടുപ്പും പരിവേഷവും ഒക്കെ ആയിരുന്നു. കുഞ്ചിവല്യമ്മയുടെ മകൻ ശങ്കരൻ കുട്ടി ഏട്ടന്റെ ഭാര്യ, സുഭദ്രേട്ത്തി... ഞങ്ങൾ കുട്ടികളൊക്കെ വലിയ ആരാധനയോടെ നോക്കിക്കണ്ടിരുന്ന ഒരു വ്യക്തിത്വം.

അന്നൊക്കെ തറവാട്ടിലെ വിശാലമായ തെക്കിനിയിലെ എല്ലാ ചുമരുകളും കല്യാണ ഫോട്ടോകളാൽ അലംകൃതമായിരുന്നു.

ഫോട്ടോ എടുക്കുന്ന സമ്പ്രദായം വന്നതിനുശേഷം ഞങ്ങളുടെ തറവാട്ടിൽ നടന്ന മിക്കവാറും എല്ലാ കല്യാണങ്ങളുടേയും ഫോട്ടോകൾ അവിടെ നിരനിരയായി തൂക്കിയിട്ടിരുന്നു. കറുപ്പും വെളുപ്പും മാത്രം നിറങ്ങളിൽ അതിസുന്ദരികളും സുന്ദരന്മാരും ആയി കുറേ ബന്ധുക്കൾ അവർ മുഴുവനും ആരാണെന്നുപോലും എനിക്കറിയുമായിരുന്നില്ല.

ഏതെങ്കിലും കല്യാണത്തിനൊക്കെയാവും ആ ഫോട്ടോകളിലുള്ള സുന്ദരിമാരേയും സുന്ദരന്മാരേയും ഒക്കെ നേരിൽ കാണുക. ചുമരിലുള്ള പടങ്ങളിലേക്ക് നോക്കുന്നതുപോലെ, അവരെയൊക്കെ ദൂരെ മാറിനിന്ന് നോക്കിക്കാണാനായിരുന്നു എനിക്ക് അന്നൊക്കെ ഇഷ്ടം. പ്രത്യേകിച്ചും സുഭദ്രേട്ത്തിയെ...

കുറേ നേരം നോക്കി നിൽക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ സുഭദ്രേട്ത്തി വാത്സല്യപൂർവം അടുത്തേക്ക് വിളിക്കും. മടിച്ചുമടിച്ച് അടുത്തേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ കവിളത്തൊന്ന് മെല്ലെ തട്ടും സുഭദട്ത്തി. ചേർത്തുനിർത്തി വിശേഷങ്ങൾ ചോദിക്കുമ്പോൾ, സുഭദ്രേട്ത്തി ഉടുത്ത ആ നനുത്ത പട്ടുസാരിയുടെ കുളിർമയും ഏതോ നല്ലയിനം വാസനസോപ്പിന്റെ മനം മയക്കുന്ന ഗന്ധവും ഒക്കെ ആവോളം ആസ്വദിക്കും ഞാൻ.