பணித் தேனீ

டோக்கன் வாங்கிக் டோகொண்டு வந்து அமர்ந்தபோதே நீண்ட வரிசை காத்திருந்தது.

நீண்டு கிடந்த நாற்காலிகளில் மனிதர்கள் சொப்பிக் கிடந்தார்கள். குழந்தைகளின் வீச் வீச் என்ற சத்தங்களும், ஸ்டெக்சர்தள்ளும் சத்தமும், தொப்பியை கோணலாக்கி வைத்திருந்த வார்டு பாய்களும், கலவையான இரைச்சலுமாய் ... இது எதுவுமே காதில் நுழைந்து மூளையை ஆக்ரமிக்க வில்லை விஜிக்கு.

வெள்ளை சீருடையில் இருந்த செவிலிப் பெண் பக்கத்தில் வந்து அட்டையுடன் நின்றாள்.

"பேஷன்ட் யாரு..?"
"இவங்கதான்."
"நீங்க அட்டெண்டரா..?"
அம்மாவின் தலையாடியது.
"டீடெயில் சொல்லுங்க."
"விஜயலட்சுமி.''
"வயசு..?" 
"நாற்பத்தி மூணு..."

தொடையில் பரவிய நடுக்கம்,நெஞ்சுக்குழி தாண்டி தொண்டைக் குழியை அடைத்தது. இன்று நேற்றில்லை, இந்த இரண்டு வருடமாய் இதே வலிதான், அதே நடுக்கம் தான்.

"உங்க பொண்ணா..?" பக்கத்து  இருக்கையில் இருந்த கிழவி, அம்மாவிடம் பேச்சு வளர்த்தாள்.

"ஆமாம்.''

"என் பேத்திக்கு. ரெண்டாவது புள்ளை தங்க மாட்டேங்குது. அதான் சுத்தம் பண்ணிட்டு போகலாம்னு வந்தோம்..." சிரமத்தைக் கடந்து கண்களை திறந்து பார்த்தாள் விஜி.

ஐந்தாறு வயது பெண் குழந்தையோடு மலங்க பார்த்தபடி ஒரு பெண் அமர்ந்திருந்தாள். முப்பது கூட இருக்காது.

"ஒன்று பத்தாதா..? நாடு இருக்கிற நிலமைக்கு..." உள்ளுக்குள் முணுகிக் கொண்டாள்.

"நீ எதுக்கோ பயந்துகிட்டு இருக்கே..!டாக்டரம்மா தான் எல்லாம் பார்த்துகிடலாம்னு சொல்லி இருக்காங்கள்ல. நான் போய் காப்பி வாங்கிட்டு வர்றேன்..."அம்மா கண்களில் சமாதானம்மின்ன, பக்கத்து இருக்கை பாட்டி இவர்களையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்.

முகத்தை திருப்பிக் கொள்ள, அம்மா அரை மனதாய் எழுந்து போனாள். அடிவயிறு புதிதாய் பொங்கியது. பயமாக இருந்தது. எல்லைகளை கடந்து உடைகளை மீறி உலகத்துக்கு அவள் அந்தரங்க செயல்களை காட்டிக் கொடுத்து விடுமோ என்று.தொடைகள் இரண்டும் இரும்புக் குண்டை சுமந்ததுபோல் ஓய்ந்து போயிருக்க, அப்படியே சுருண்டு விழலாமா என்று உடம்பு கெஞ்சியது.

'ஏன் பெண்ணாகப் பிறந்தோம்...' லட்சமாவது முறையாய் அந்தச் சிந்தனை வந்தது.