બાબુને યાદ આવે છે : લેન્ડલાઇન ફોન!

...તો મનેય ફોન કરવામાં વાંધો જ ક્યાં છે?!”

- હર્ષદ પંડ્યા ‘ શબ્દપ્રીત’

ફોનનો ગમે તેટલો શોખ હોય તો પણ રિસીવરને એના કેડલ પર જ મુકાય, એને કાંઈ ગળામાં પહેરી રાખીને સોફા પર બેસી ન રહેવાય. ઠીક છે, ક્યારેક કાનને બદલે હૃદય પાસે ધરી રાખીએ અને સામેના પાત્રની વાતને ડાયરેક્ટ હૃદય સુધી પહોંચાડી દઈએ!

ફોનથી જેટલા જોડાયા છે એના કરતાં છૂટા વધારે પડ્યા છે. ફોન નાયક પણ છે, ખલનાયક પણ છે. વાંચતાં વાંચતાં કોઈને પોતાનો ઊજળો ભૂતકાળ યાદ આવે તો માફ કરજો. દુઃખતા ખરજવાને વધારે ખંજવાળવાનો મારો લેશમાત્ર ઇરાદો નથી, પણ ફોનની લીલા જ એવી છે કે એ ભલભલાને સૂકા કરી દે.

અમારા નારણપુરામાં એક દોસ્તે ટેલિફોનનું મોટું બૂથ શરૂ કરેલું. બૂથમાં બે કેબિનો રાખેલી. એક પર બોર્ડ મૂકેલુંઃ ‘ફક્ત પરણેલાઓ માટે.' અને બીજી કેબિન પર બોર્ડ હતું: ‘ફક્ત પ્રેમીઓ માટે જ.' મેં એ બૂથભાઈને આઇમીન ટેલિફોનવાળા ભાઈને પૂછ્યું કે, ‘આ પ્રેમીઓ માટેના ફોનની કેબિનમાં સરસ મજાની ખુરશી, ડાયરી-પેન અને પંખાની સગવડ કરી આપી છે, પણ બાજુની કેબિનમાં કેમ આવી સગવડ નથી?’

ભેજાબાજ દોસ્તે જવાબ આપ્યો કે, પ્રેમમાં પડેલા અને પડી રહેલા પડતર પ્રેમીઓ કિલોમીટરમાં ને કિલોમીટરમાં વાતો કરે એટલે પ્રેમીઓને આવી સગવડ આપવી પડે. બાકી, પરણેલા તો વાઇફ સાથે રૂબરૂમાંયે વાતો કરતાં કરતાં બાંયો ચડાવતા હોય, એમાં ટેલિફોનમાં કરી કરીને કેટલી વાત કરવાના? અને એક વાર મને એવો કડવો અનુભવ થઈ ગયો કે...’

‘કોનો, ભાભીનો?’

‘ના, પરણેલાનો!’

‘હું કાંઈ સમજ્યો નહીં.'

એક પરણેલો ફોન કરવા આવ્યો, શરૂ શરૂમાં તો હસીને વાતો કરતો જોઈને મને થયું કે ભાઈને કેબિનફેર થઈ ગયો લાગે છે, પણ ત્રીજા કે ચોથા ડાયલોગે જ મને ખબર પડી ગઈ કે ભાઈને કેબિનફેર ખરેખર નથી થયો અને પછી તો... બેટરી ચાર્જ થાય તેમ ઘાંટાઘાંટ કરીને એવા તો ધમપછાડા કરવા લાગ્યો કે કેબિનમાં (જરા સારું લાગે એ માટે!) બંધ પડી રહેલો પંખો મૂકી રાખેલો તે તોડીફોડી રમણભમણ કરી નાખ્યો. બસ, ત્યારથી મેં નક્કી કર્યું કે, ‘પરણેલાઓ માટેની કેબિનમાં કોઈ જ સગવડ નહીં કરવી, ખુદના ઘર જેવો માહોલ હશે તો જ આવનારને વાત કરવામાં સ્વાભાવિકતા લાગે!’ એમ માનીને મેં પરણેલાંઓની કેબિનમાં સગવડ નથી રાખી.