ఆశల మెట్లు

సింగిల్ పేజీ కథ

- వియోగి

సడన్గా ఆ వ్యక్తి పలకరించాడు ప్రసాదును.

“బాగున్నావా?” అతను చాలా హూందాగా ఉన్నాడు. కోటు బూటు వేసుకుని ఉన్నాడు. వయసు దాదాపు యాభై పైన ఉంటుంది. అక్కడ రిసెప్షన్ జోరుగా జరుగుతున్నది. పాటలు మ్యూజిక్ ఆ ప్రాంతమంతా దద్దరిల్లుతున్నది. పెండ్లికొడుకు, పెండ్లికూతురును చూస్తున్న ప్రసాద్ తనకు ఎదురుగా ఆ వ్యక్తి వచ్చి పలకరిస్తే ఆశ్చర్యపోయాడు.

ప్రసాద్ సూపర్నెంటుగా ప్రభుత్వ ఉద్యోగం వెలగబెడుతున్నాడు. ఆఫీసులో అతన్ని అందరూ గౌరవంగా 'సార్' అని పలకరిస్తారు. సాధారణంగా అపరిచితులు ఎవరూ ఏకవచనంలో పలకరించరు.

“సారీ, మీరెవరో నాకు గుర్తు రావడం లేదు" కోపంగా అన్నాడు.

"ప్రసాద్! నన్ను కూడా మర్చిపోయావా నువ్వు?" నవ్వుతూ అన్నాడు.

ఆ నవ్వు అతని మెదడులోకి వెళ్లింది.దాదాపు ముప్పయి సంవత్సరాల కిందటి నవ్వు అది. తను గూడూరులో పని చేస్తున్నప్పుడు అతను తన కింద పనిచేసే రికార్ట్ అసిస్టెంటు.. పేరు దాసు. ఆనందం ఉప్పొంగింది.

"హాయ్! దాసు.. ఎలా వున్నావు? బాగా మారిపోయావు”

"ఏదో మీ దయవలన”

 “నా దయ ఏముంది?"