തോരാമഴ പോലെ ചിലർ

നിലാവെട്ടം

- ഗിരിജ വാര്യർ

ഒരു ജീവൻ കൂടി എന്നെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തി കടന്നുപോയിരിക്കുന്നു. ഓരോ വേനലവധിക്കാലത്തും തിമിർത്തു പെയ്യുന്ന ആഹ്ലാദ മഴയുടെ ഒരു തുള്ളിയായി എപ്പോഴും ഞങ്ങൾക്ക് നേരെ നീളുന്ന ഒരു ആശ്വാസഹസ്തമായി ഞങ്ങളൊക്കെ കരുതിയിരുന്ന, ഞങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കൃഷ്ണേട്ടന്റെ മരണം...

അത് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതാണങ്കിലും, ആ സത്യം അംഗീകരിക്കാൻ മനസ്സിനു വല്ലാത്ത വൈമനസ്യം. മരണം അനിവാര്യമാണെന്ന് നല്ലോണം അറിയാമായിരുന്നുവെങ്കിലും കുട്ടിക്കാലത്തുതന്നെ ചിലരെപ്പറ്റി അങ്ങനെ ഒരു മുൻ ധാരണയായിരുന്നു. പാലാഴി കടഞ്ഞു കിട്ടിയ അമൃത് കഴിച്ച അമരന്മാരെപ്പോലെ ചിലർ അങ്ങനെയാണെന്നായിരുന്നു, വിശ്വാസം. പുരാണ സിനിമകളിലെ എൻ. ടി രാമറാവുവിനെപ്പോലെയോ, പ്രേം നസീറിനെപ്പോലെയോ, കലണ്ടറുകളിലെ ദൈവങ്ങളെപ്പോലെയോ ഒക്കെ സുന്ദരമായ മുഖമുള്ള കൃഷ്ണേട്ടൻ, എനിക്ക് ഓർമ്മവെക്കുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ കൃഷ്ണേട്ടൻ ഞങ്ങളുടെ വാര്യേത്തെ മരുമകനായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തങ്കച്ചേച്ചിയുടെ ഭർത്താവായി കൃഷ്ണേട്ടൻ എത്തുമ്പോൾ എനിക്ക് വയസ് രണ്ടാണ്. അന്നത്തെ തങ്ക ചേച്ചിയെത്തന്നെ, എനിക്ക് ഇപ്പോൾ കൃത്യമായി ഓർക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. അന്ന്, തയ്യൽ പഠിച്ചിരുന്ന തങ്കച്ചേച്ചി, നല്ല ഭംഗിയുള്ള തുണിയുടെ, വെട്ടു കഷ്ണങ്ങൾ കിട്ടുമ്പോൾ സൂക്ഷിച്ച് കൊണ്ടുവന്ന് അമ്മയെ ഏൽപിക്കും. ഒരു വശത്തേക്ക് വകഞ്ഞുചീകിയ എന്റെ ചുരുളൻ മുടിയിൽ, അമ്മ അതു കൊണ്ടു നല്ല റോസാപ്പൂക്കൾ പോലെ കെട്ടിവെയ്ക്കും. അതുമാത്രം കുറേശ്ശ ഓർമ്മയുണ്ട്. തങ്കച്ചേച്ചിയുടേയും കൃഷ്ണേട്ടന്റേയും കല്യാണത്തിന്, കല്യാണക്കാർ വന്ന കാറാണെന്നു തോന്നുന്നു, രണ്ടു വെള്ളക്കാറുകൾ ഒരു മിന്നായം പോലെ താലപ്പൊലിപ്പാറയ്ക്കും മേനോൻ പെറ്റപാറയ്ക്കും ഇടയിലെ റോഡിലൂടെ ഓടി മറയുന്ന ഒരു നേരിയ ഓർമ്മയും മനസ്സിലുണ്ട്.

എന്തായാലും, മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം ബോംബേയിൽ നിന്ന്, പ്രസവത്തിനെത്തിയ തങ്കച്ചേച്ചിയേയും കൃഷ്ണേട്ടനെയും ഇപ്പോൾ ഓർക്കാൻ കഴിയുന്നു.

തങ്കച്ചേച്ചിയുടെ മുട്ടിറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന നീണ്ട മുടി മാത്രം അതുപോലെത്തന്നെ ഉണ്ടെന്ന് അമ്മ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അലക്ഷ്യമായി ചുറ്റിയ സെറ്റ് മുണ്ടിനിടയിൽക്കൂടി തങ്കച്ചേച്ചിയുടെ വീർത്ത വയർ കാണുമ്പോൾ വിഷമം തോന്നും.