പ്രണയം എന്ന യോഗ്യതാമത്സരം

 ചിലർ പ്രണയം ആസ്വദിക്കും. മറ്റുചിലർ പെട്ടുപോയല്ലോ എന്ന ഖേദത്തോടെ അതിൽ തുടരും. രണ്ടുകൂട്ടരുടെ കാര്യത്തിലും വ്യക്തിഗുണമാണ് നിർണായകം. പ്രണയം ഒരിക്കലും വിവാഹത്തിനുള്ള യോഗ്യതാ മത്സരവുമല്ല

- ആർ. രാജശ്രീ

ഒരു തമാശക്കഥയുണ്ട്. ഒരു മനുഷ്യൻ അയാളുടെ പന്ത്രണ്ടാം വിവാഹ വാർഷികത്തിന് 63 സുഹൃത്തുക്കളെയൊക്കെ ക്ഷണിച്ചു. എല്ലാരും വന്നു. കേക്ക് മുറിക്കാൻ നേരമായിട്ടും ആതിഥേയനെ കാണുന്നില്ല. തെരഞ്ഞു ചെന്നവർ വീടിന്റെ മുകൾ നിലയിൽ അയാൾ കരഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് കണ്ടുപിടിച്ചു. ആവർത്തിച്ചു ചോദ്യങ്ങളുയർന്നപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു: “ഞങ്ങൾ പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഇടക്കാലത്ത് എനിക്കവളെ വേണ്ടെന്നു തോന്നി. ഞാനതു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ എന്നെ കേസിൽ കുടുക്കുമെന്നു ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ഞങ്ങൾ വിവാഹിതരായി. പന്ത്രണ്ടു വർഷം മുമ്പ് ഇന്നേ ദിവസം അവൾ എന്റെ ഭാര്യയായി വന്നു. അന്നു രാത്രി അവളെ കൊന്നാലോ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചതാണ്. ജീവപര്യന്തം തടവ് കിട്ടിയേക്കുമെന്നു ഭയന്ന് ചെയ്തില്ല. പക്ഷേ അന്നതു ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന് ഞാൻ ജയിലിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിയേനെ. എന്നേക്കുമായി സ്വതന്ത്രനായേനേ.

രണ്ടുതരത്തിലാണ് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ സാധാരണയായി വിവാഹം നടക്കുകയെന്നു പറയാം. ഒന്ന് വീട്ടുകാർ ആലോചിച്ചുറപ്പിക്കുന്നത്. രണ്ട് വധൂവരന്മാരുടെ തീരുമാനപ്രകാരം.

ഇതിൽ രണ്ടാമത്തേത് നിസ്സംശയം പ്രണയ വിവാഹങ്ങളെന്നു പറയാത്തതു മനഃപൂർവമാണ്. രക്ഷിതാക്കളുടെ താൽപര്യത്തിനു പുറമേ നടക്കുന്നതെല്ലാം പ്രണയ വിവാഹങ്ങളാകണമെന്നില്ല, പുറമെ നിന്നു നോക്കുന്നവർക്ക് അങ്ങനെയാണെന്നു തോന്നിയേക്കാമെങ്കിലും, അത്തരം വിവാഹങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെടുന്നവർക്കുപോലും തങ്ങൾ പ്രണയബദ്ധരാണെന്നാണ് തോന്നുക. പ്രണയം തോന്നിയാൽ തൽക്ഷണം വിവാഹിതരാകുന്നതാണല്ലോ നാട്ടുനടപ്പ്. പ്രണയം വിവാഹത്തിനുള്ള ക്വാളിഫൈയിങ് റൗണ്ട് മത്സരമല്ല എന്ന് പ്രണയിക്കുന്നവരെങ്കിലും തിരിച്ചറിയേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. പ്രണയിച്ചാൽ പിന്നെ പിടിച്ചുകെട്ടിക്കുക തന്നെ എന്ന് തീരുമാനിച്ചു നടക്കുന്ന കുടുംബക്കാരെയും നാട്ടുകാരെയും ഇതു ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നതിനെക്കാൾ പ്രധാനം അവരവർ ബോധ്യപ്പെടുക എന്നതാണ്. അത്ര എളുപ്പമല്ല. അതി പ്രധാനമായും കുറേ പടവുകളുണ്ട്.