ഓർമയിൽ അമുദ

 "ആ കുഞ്ഞിനെ ഞങ്ങളെ ഏല്പിച്ച് അമുദക്ക എവിടേക്കാകും പോയത്. ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ നിർത്താകരച്ചിലിൽ പുലർന്ന പുത്താണ്ടിന്റെ ഓർമയിൽ ...

- മിനി. പി. സി (എഴുത്തുകാരി)

ഒൻപതാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ്, ക്രിസ്മസ് അവധിക്ക് കുടുംബസുഹൃത്തായ സിസിയാന്റിക്കും മക്കൾക്കുമൊപ്പം അമ്മയും ഞാനും ചെന്നൈയിലേക്ക് പോയത്. അവധിയാഘോഷിക്കാനല്ല, അമ്മയ്ക്ക് മെഡിക്കൽ ചെക്കപ്പിനു വേണ്ടിയായിരുന്നു. അമ്മയ്ക്ക് ഗർഭപാത്രത്തിൽ ക്യാൻസറിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അത് വ്യാപിക്കുന്നതിനുമുൻപ് എത്രയും വേഗം ഹിസക്ടമി ചെയ്യണമെന്ന് അമല ആസ്പത്രിയിലെ ഓങ്കോളജിസ്റ്റ് പറഞ്ഞു. ഉടനെ അതുചെയ്യാമെന്നു ചിന്തിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണ് ചെന്നൈയിൽ താൻ ജോലിചെയ്യുന്ന ആസ്പത്രിയിലെ ഡോക്ടറെക്കൂടി കണ്ടിട്ടു മതിയെന്ന് സിസിയാന്റി പറഞ്ഞത്. അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയും മനസ്സാക്ഷി സൂക്ഷിപ്പുകാരിയുമൊക്കെയായതു കൊണ്ട് സിസിയാന്റി പറഞ്ഞത് അമ്മ അനുസരിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് ആന്റിക്കും മക്കൾക്കുമൊപ്പം അമ്മയും ഞാനും ചെന്നൈയിലേക്ക് പോകുന്നത്.

ടൗണിൽത്തന്നെയായിരുന്നു ആശുപത്രി. ആന്റിയുടെ ഭർത്താവ് മാത്യൂസ് അങ്കിളിന് റെയിൽവേയിലാണ് ജോലി. രണ്ടുമക്കളുണ്ട്. കെവിനും കെസിയച്ചേച്ചിയും. കെവിനന്ന് ഊട്ടിയിലാണ് പഠിക്കുന്നത്. ചേച്ചി മദ്രാസ് ക്രിസ്ത്യൻ കോളേജിലും, എല്ലാ ക്രിസ്മസ് അവധിക്കും ആന്റിയും കുടുംബവും നാട്ടിൽ വരും. വീട്ടിൽ ഒന്നുരണ്ടുദിവസം നിൽക്കും. എന്നെങ്കിലും അവർക്കൊപ്പം പോയി തമിഴ്നാടൊക്കെ കണ്ടുവരണമെന്ന് വെറുതെ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്.

അക്കാലത്ത് തമിഴിനോട് വല്ലാത്തൊരിഷ്ടം ഉണ്ടായിരുന്നു. പണ്ട് വീടിനടുത്ത് പഴയ തമിഴ് പടങ്ങൾ വരുന്ന തിയേറ്ററുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ വരുന്ന മിക്ക സിനിമയ്ക്കും അപ്പ എന്നെയും കൊണ്ടുപോകും. ആ സിനിമാക്കാഴ്ചകളിലൂടെയാണ് എന്റെ തമിഴ് പ്രേമം വളർന്നത്. ഞാൻ വേഗം തമിഴ് സംസാരിക്കാൻ പഠിച്ചു. തമിഴ്-മലയാളം ഭാഷാസഹായി നോ ക്കി തമിഴ് അക്ഷരങ്ങളും വാക്കുകളും എഴുതാനും വായിക്കാനും പഠിച്ചുതുടങ്ങി. തമിഴ് നന്നായി സംസാരിക്കാനും എഴുതാനും അറിയണമെന്നുള്ളതായിരുന്നു അന്നത്തെ വലിയ ആഗ്രഹം.