ദൈവദൂതനെപോലെ

മൈതാനത്ത് കരഞ്ഞു തളർന്നിരുന്ന എന്നെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൈപിടിച്ചു നടത്തിയ ആൾ... മരണത്തിൽ മായാത്ത കരുത്തായി എന്നുമെന്നും എനിക്കൊപ്പമുണ്ട് ആ സ്നേഹം

- ശ്രീശാന്ത്

കളിക്കളത്തിൽ ശ്രീശാന്ത് അഗ്രസീവാണെന്ന് പലരും പറയാറുണ്ട്. ശരിയാണ്, ഞാൻ അഗ്രസീവാണ്. പക്ഷേ, അത് ബോധപൂർവമായിരുന്നില്ലെന്നുമാത്രം. എന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്നവർക്ക് അതറിയാം. കളിക്കളത്തിൽ നിന്ന് വിടവാങ്ങിയെങ്കിലും മനസ്സിനെ പൊള്ളിച്ച ഒരോർമ ഇന്നും മായാതെ കിടപ്പുണ്ട്. ക്രിക്കറ്റ് കരിയർ എന്നത് വെറും സ്വപ് നം മാത്രമായി ചുരുങ്ങിയേക്കുമെന്ന അവസ്ഥയിൽ, പതിമ്മൂന്നുവയസ്സുള്ള ഒരു കുട്ടിക്ക് മുന്നിൽ ദൈവദൂതനെപ്പോലെ അദ്ദേഹം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.

ഒരുപാട് വർഷം മുൻപുള്ള കഥയാണ്. അണ്ടർ 13 എറണാകുളം ജില്ലാ ടീമിനുവേണ്ടി ഞാൻ കളിച്ചു. കൈനിറയെ വിക്കറ്റും കപ്പുമായി മടങ്ങിയ എനിക്ക്, വൈകാതെ സെൻട്രൽ സോൺ ടീമിലേക്ക് സെലക്ഷൻ കിട്ടി. ജീവിതത്തിൽ ഒരുപാടാഗ്രഹിച്ച നിമിഷം. മികച്ച കളി പുറത്തെടുത്താൽ, ഭാവിയിൽ സ്റ്റേറ്റ് ടീമിനുവേണ്ടി കളിക്കാനുള്ള വാതിൽ തുറന്നേക്കാനും വഴിയുണ്ട്. കഠിനമായ പരിശീലനം. തൃശ്ശൂർ കേരളവർമ കോളേജ് ഗ്രൗണ്ടിലായിരുന്നു മത്സരങ്ങൾ. ആദ്യമത്സരത്തിൽ ഞാൻ വീറോടെ പന്തെറിഞ്ഞു. ആറ് വിക്കറ്റും വീഴ്ത്തി. പക്ഷേ, ചെറിയൊരു പ്രശ്നമുണ്ടായി. എന്റെ ഒരു അപ്പീൽ അമ്പയർ നിരസിച്ചു. ദേഷ്യവും വിഷമവുമൊക്കെയുണ്ടായി. തൊട്ടുപിന്നാലെയെറിഞ്ഞ പന്ത് ബാറ്റ്സ്മാന്റെ ബാറ്റിലുരസി. വിക്കറ്റ് വീണുവെന്ന നിമിഷം പന്ത് കീപ്പർ കൈവിടുകയും ചെയ്തു. ഞാനാകെ നിരാശനായി.

ബൗൾ ചെയ്യുന്നതിനുമുൻപായി ഞാനെന്റെ തൊപ്പി അമ്പയറുടെ കെവശം നൽകിയിരുന്നു. അപ്പീലും നിരസിച്ചു, ക്യാച്ചും കൈവിട്ടു. ഈയൊരു പിരിമുറുക്കത്തിൽ ഓവർ കഴിഞ്ഞ് പോകുമ്പോൾ ഞാൻ അമ്പയറുടെ തലയിൽ നിന്ന് എന്റെ തൊപ്പി ചാടിയെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഒരു പതിമൂന്നുകാരന്റെ ചോരത്തിളപ്പാകാം. അതിനിടെ അമ്പയറുടെ തൊപ്പി താഴെവീണു.

പെട്ടെന്ന് അമ്പയർ ചൂടായി: “നീയെന്റെ തൊപ്പി വലിച്ചെറിയാനായോ?'' “ഞാൻ എന്റെ തൊപ്പിയാ എടുത്തത്.'' അതായിരുന്നു എന്റെ മറുപടി.