விமர்சனம் மெய்யழகன்

தஞ்சாவூரில் தங்கைகளுடன் ஏற்பட்ட சொத்து பிரச்சினையால் பரம்பரை வீட்டை இழந்து குடும்பத்துடன் சென்னைக்கு குடிபெயர்கிறார் ஸ்கூல் வாத்தியார் அறிவுடைநம்பி (ஜெயப்பிரகாஷ்).

அவரைவிட வாழ்ந்த வீட்டையும், வளர்ந்த சூழலையும், பாசக்கார தங்கையையும் விட்டுப் பிரிகையில் உயிர்வலியை உணர்கிறான் வாத்தியாரின் மகன் அருள்மொழி (அரவிந்த்சாமி).

22 வருடங்கள் உருண்டோடி விடுகிறது.

'நீ ஊருக்கு வந்தா தான் நான் தாலி கட்டக் கழுத்தை நீட்டுவேன்' என தங்கை புவனா பிடிவாதமாக சொல்ல, வேறு வழியின்றி மலையளவு தயக்கத்துடன் தஞ்சாவூருக்கு காலம் கடந்து புறப்படுகிறான் அருள்.

மாலை ரிசப்ஷன் அட்டென்ட் செய்து விட்டு இரவோடு இரவாக ஊர் திரும்பி விட வேண்டும், உறவுகள் முகத்தில் கூட முழிக்காமல் வந்து விட வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டு புறப்படுகிறான்.

கல்யாண மண்டபத்தை அடைந்ததும், யாரோடும் பேசாமல், ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்திருக்கும் அருளின் கண்ணை மூடிக் கண்டுபிடிங்க' என்றபடி அறிமுகமாகிறான் ஒருவன் (கார்த்தி).

அந்த நிமிடத்தில் இருந்து ஏதோ பல வருடங்களாக பழகிய உறவு போலவே அத்தான், அத்தான் என அன்பைப் பொழிந்து திக்குமுக்காடவைக்கும் அவனுடன் பயணப்பட தொடங்குகிறான் அருள்.

உன்னைத் தெரியல் என்று சொல்லி அவளை கஷ்டப்படுத்திவிடக் கூடாது என்ற உணர்வு, அதே சமயம், கூடவே சுற்றுவதால் அவனைப் பற்றி யாரிடமும் கேட்கவும் வழியில்லாமல் போகிறது.