ધીરુ દાદા નહીં, ધીરુ મિસ્ત્રી નામ છે મારું!

બીજાં બાળકોને જોઈ એ ટેબલ ટેનિસ રમતાં શીખ્યા અને રાષ્ટ્રીય સ્તરે મેડલ મેળવ્યો. પછી એમણે કથક નૃત્યમાં મહારત મેળવી. સારી નોકરી મેળવવા થોડી મોટી ઉંમરે ડિગ્રી લીધી, પણ તકદીર એમને ડોક્યુમેન્ટરી ફિલ્મ બનાવવા તરફ લઈ ગયું. જમાનાથી આગળ રહી એમણે એવી કેટલીક યાદગાર શૉર્ટ ફિલ્મ્સ બનાવી અને એ પછી ફિલ્મજગતને રામ રામ કરી એમણે સમાજસેવામાં ઝંપલાવ્યું. આજે, આયુષ્યના નવમા દાયકામાં પણ ઉત્સાહભેર એ જીવન માણી રહ્યા છે.

- નિતુલ ગજ્જર (વડોદરા)

આ મહિનામાં એ ૮૫ વર્ષ પૂરાં કરશે, છતાં કોઈ એમને દાદા કહે તો ગમતું નથી. અમારી મુલાકાત માટે પણ એમણે પહેલી શરત એ જ મૂકી હતી કે મને ધીરુદાદા કે ધીરુભાઈ આ શરતની આમન્યા રાખીને ચાલો મળીએ, ધીરુ મિસ્ત્રીને.

મધ્યમ કદનું શરીર આમ તો પાતળું, પરંતુ ઉંમરના પ્રમાણમાં સ્વાસ્થ્ય ઘણું સારું અને તરવરાટથી ભરપૂર પણ ખરું. યુવાનોને શરમાવે એવી સ્ફૂર્તિ ધરાવતા વડોદરાના ધીરુ મિસ્ત્રી ખેલકૂદ, નૃત્ય, ફિલ્મમેકિંગમાં પ્રભુત્વ ધરાવે છે. જો કે એમની બહુમુખી પ્રતિભાથી ઘણા લોકો અજાણ છે.

ધીરુ મિસ્ત્રીએ સ્પોર્ટ્સમાં મેડલ મેળવ્યા છે, નૃત્યમાં રાષ્ટ્રીય કક્ષાએ ત્રણ વાર પોતાની કૉલેજનું પ્રતિનિધિત્વ કર્યું છે અને ૨૦૦ જેટલી શૉર્ટ ફિલ્મનું નિર્માણ કર્યું છે, જેમાંથી કેટલીકને સ્ટેટ અને નૅશનલ એવૉર્ડ પણ મળ્યા છે.

એક સફળ સ્પોર્ટસમૅન, મોજીલી વ્યક્તિ, ભવિષ્યવાદી ફિલ્મનિર્માતા, સારા ફૅમિલીમૅન અને એનાથી પણ સારા મિત્ર એવા ધીરુ મિસ્ત્રીની આ વાત છે.

વડોદરાના સામાન્ય પરિવારના જગજીવનદાસ અને સવિતાબહેન મિસ્ત્રીના ઘરે ૯ મે, ૧૯૩૯ના રોજ જન્મેલા ધીરુ મિસ્ત્રીની કર્મભૂમિ પણ વડોદરા જ. ધીરુ મિસ્ત્રીના દાદા વર્ષો પહેલાં મૂળ સૌરાષ્ટ્રના ધ્રાંગધ્રાથી કામની શોધમાં વડોદરે આવીને વસ્યા.

ધીરુ મિસ્ત્રીએ વડોદરાની શ્રી પ્રતાપ હાઈ સ્કૂલમાં અભ્યાસ કર્યો. આ નિશાળમાં ભણતાં એમને રમતગમતમાં રુચિ થઈ. પોતાનો અનુભવ જણાવતાં એ ચિત્રલેખાને કહે છેઃ ‘વડોદરામાં એ વખતે વધુ નિશાળ નહોતી એટલે ઉચ્ચ વર્ગના પરિવારનાં બાળકો પણ અમારી સ્કૂલમાં ભણવા આવતાં. એ બાળકોને ટેબલ ટેનિસ રમતાં જોઈને મને પણ એમાં રસ જાગ્યો. મેં એ વાત મારા ભાઈને કરી અને એણે મને ટેબલ ટેનિસ રમતાં શિખવાડ્યું.’

આ રમત પ્રત્યેના આકર્ષણના પરિણામે ધીરુ મિસ્ત્રીએ ૧૯૫૮માં મહારાજા સયાજીરાવ યુનિવર્સિટીની ઈન્ટર કૉલેજ ચૅમ્પિયનશિપ અને બાદમાં સ્ટેટ તેમ જ નૅશનલ ચૅમ્પિયનશિપમાં પણ જીત હાંસલ કરી. આ એ વખત હતો જ્યારે ભારતમાં ટેબલ ટેનિસની રમત ખાસ જાણીતી નહોતી અને એનો ચાહકવર્ગ સાવ જ મર્યાદિત હતો.