പരിശോധന ഫലം

പൊള്ളുന്ന പനിയുമായി ആശുപത്രിയിലെത്തിയെങ്കിലും പരിശോധനക്കിടെ പൊടുന്നനെ കാണാതായ ഏഴു വയസ്സുകാരിയെയും അമ്മയെയും കുറിച്ചുള്ള നീറുന്ന ഓർമകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയാണ് ലേഖിക...

- സൗമ്യ മുഹമ്മദ് Kothamangalam

“മോളെ... കിട്ടാറായോ?" രജിസ്റ്ററിൽനിന്ന് മുഖമുയർത്തി ഞാൻ ചെറിയ കൗണ്ടറിലെ വലിയ തിരക്കിലേക്ക് നോക്കി

“ഇല്ല, അരമണിക്കൂർ കൂടി കഴിയും" “ഡോക്ടർ പോവ്വോ സിസ്റ്ററെ?" (കൂടെയുള്ള മോളാണ്

“അതിനുമുമ്പ് തരാം" അമർത്തിപ്പിടിച്ച ചുമയെ പറത്തിവിട്ട് അയാൾ എതിരെയുള്ള സിമന്റ് ബെഞ്ചിലേക്കിരുന്നു.

വർഗീസ്, 69 വയസ്സ്. പരിചിതനാണ്. ക്ഷയരോഗ ചികിത്സയുടെ ഭാഗമായുള്ള പതിവ് കഫ പരിശോധനക്ക് വന്നതാണ്. സമയം പന്ത്രണ്ടിനോടടുക്കുന്നു. ഒരു മണിക്കുമുമ്പ് റിസൽട്ട് കൊടുക്കണം. പിന്നെയും പലരും വന്നും പോയുമിരുന്നു.

അപ്പോഴാണ് കൗണ്ടറിനരികെ ആ സ്ത്രീ നിൽക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് കുറച്ച് സമയമായല്ലോ എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തത്.

“എന്തേ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു മറുപടിയില്ല.

മലയാളിയല്ല. ഞാൻ അവരെ ഒന്നുനോക്കി.

ഉടുത്തുനരച്ചൊരു വേഷം. മാറി ഉടുക്കാൻ വസ്ത്രം ഇല്ലാത്തവരെക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചത് ക്ഷണനേരം കൊണ്ട് ഞാൻ ഓർത്തെടുത്തു. തമിഴത്തിയാണോ?

“എന്താ കാര്യം?" ഞാൻ വീണ്ടും എങ്ങനെയോ ചോദിച്ചു.

അവർ എന്തോ പറഞ്ഞു. ഇടുങ്ങിയ പല്ലുകളുള്ള, വായിൽ നിന്ന് തുപ്പലോടുകൂടി പുറത്തുവന്ന ചിലമ്പിച്ച വാചകങ്ങളിലെ ഭാഷ എനിക്ക് തെല്ലും മനസ്സിലായില്ല.

ഞാൻ ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ശ്മശാനം! അതാണോർമ വന്നത്. അല്ലെങ്കിലും കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി ഭാഷ ഞാനെങ്ങനെ അറിയും.

ബ്ലെഡ് എടുത്തുകൊണ്ടുനിന്ന സിസ്റ്റർ പറഞ്ഞു, “കൊച്ചേ അത് കാഞ്ചനയുടെ റിസൽട്ടിനാണ്. ഇപ്പോൾ രക്തം എടുത്തേയുള്ളൂ. എന്തു പറഞ്ഞാ അവിടെ ഒന്ന് ഇരുത്തുന്നത്. ആ കൊച്ചിനാണെങ്കിൽ നല്ല പനിയും, ഞാൻ രാവിലത്തെ ചായകുടിക്കാൻ അങ്ങോട്ടൊന്ന് പോയിരുന്നു. അതാ കാണാതിരുന്നത്.

"സിസ്റ്റർ എന്തേലും ഒന്നുകഴിച്ചുവാ' എന്നുപറഞ്ഞ് ഞാൻ അവരുടെ കൈയിൽനിന്ന് ഒ.പി ശീട്ട് വാങ്ങി. കാഞ്ചന, ഏഴു വയസ്സ്. അപ്പോൾ മാത്രമാണ്. ആ ചില്ലുവാതിലിനപ്പുറം അവളെ കാണുന്നത്.