શ્રીમતીની ડાયરીનું એક પાનું

ગુલાબજાંબુ એકદમ તીખા અને તમતમતાં.. અને પાલકપનીરનું શાક ગળ્યું મધ જેવું! પાલકપનીરમાં ગુલાબજાંબુની ચાસણી ભાઈસાહેબે પધરાવી દીધેલી

- હર્ષદ પંડ્યા ‘શબ્દપ્રીત’

આમ તો એ મારા આદર્શ પતિ છે. સર્વગુણ સંપન્ન, પણ રાંધવાની બાબતમાં સાવ આળસુ. સારી રસોઈનાં વખાણ કરતાં એ સહેજ પણ થાકે નહીં, પણ દાળ-શાકમાં ક્યારેક નવાજૂની થઈ જાય અથવા તો દાળ ડબલડેકરની થઈ જાય (ડબલડેકર એટલે ઉપર પાણી અને તળિયે રગડો) તો એક પણ નોટિસ આપ્યા વિના જ ખાવામાંથી એટલે કે જમવાથી રાજીનામું આપી દેતાં વાર ન કરે. ગુસ્સો તો ઘણોય આવે, પણ શું કરું, પત્ની મૂઈ છું. પતિ હોત તો ખબર પાડી દીધી હોત! ગુસ્સે થઈને એમ પણ નથી કહી શકતી કે મારા હાથનું રાંધેલું ન ભાવતું હોય તો લઈ આવોને કોઈ બીજી..

એમનું તો ભલું પૂછવું, એ સાચે જ કોઈને લઈ આવે તો મારે તો ભૂખે મરવા.. સાવ મરવાનો વારો જ આવે ને? એમની ખાવાની આવી આદતોને કારણે સાચું કહું - હું ઘર છોડીને ક્યાંય જઈ પણ શકતી નથી.

જ એક દિવસ માટે કોઈ કામ માટે પિયર જવાનું થયું. ત્રણ-ચાર દિવસમાં તો હું પાછી આવી જવાની હતી. એમને મારા વિરહ કરતાંયે ખાવાની ચિંતા વધારે અને મને ચિંતા પડોશણોની..! એ તો હોય જ ને. . . કોને ન હોય? હું એમને ઓળખું નહીં?!

મેં એમને કહ્યું, ‘તમે એક કામ કરો, દાળ, ભાત, શાક, ભાખરી અને ખીચડી વગેરે કેવી રીતે બનાવવું એની વિધિ હું તમને એક કાગળમાં લખી આપતી જાઉં, વાંચીને જમવાનું બનાવી લેજો.’ એમણે ‘હા’ કહી એટલે મોડી રાત સુધી મેં ખાવાનું બનાવવાની રીતો કાગળમાં ઉતાર્યા કરી. વહેલી સવારે ટ્રેનમાં હું પિયર જવા રવાના થઈ.

પપ્પાને ત્યાં રોકાયે માંડ બીજો દિવસ થયો’તો. અમે બધાં ભેગા મળીને ગપ્પાં મારી રહ્યાં'તાં અને ત્યાં જ મારાં નાનાં ભાઈ-બહેન જોરશોરથી બોલી ઊઠ્યાં, ‘જીજાજી આયા.. જીજાજી આ... યા..!' મેં પાછળ ફરી જોયું.. તો, એ! હાથમાં સૂટકેસ પકડીને મારી સામે હસતા-હસતા ઊભા હતા! મારી નાની બહેને તો કહ્યું પણ ખરું કે, ‘વાહ જીજાજી! બહેન વગર એક દિવસ પણ ન ફાવ્યું ને?’ સાચું કહું, શરમથી હું લાલમલાલ થઈ ગઈ’તી.

એમણે સોફામાં બેસતાં કહ્યું, ‘ના, એવું નથી, પણ પેલા કાગળમાંથી વાંચી વાંચીને રસોઈ બનાવવાનું ભારે પડ્યું.’

એમના સમ બસ, એ જ સાંજે હું પણ એમની સાથે મારા પિયરથી પાછી આવી ગઈ. જોકે પિયર આવ્યા પછી મનેય એ યાદ તો આવતા’તા જ!

આ વાતને તો વરસો વીતી ગયાં. હવે તો અમારા બંને પુત્રો મોટા થઈ ગયા છે.